Bir sabah vakti.

Bir anda hayallerimi zaptedemiyorum, çıkıp gidiyor kontrolden.

Rahmetli babam geliyor yüzlerce hatıra ile hatırıma.

Hatıra hücumuna uğruyorum adeta, boğulacak gibi oluyorum.

Neye uğradığını şaşırmış bir insan görüntüsü, şaşkınlardayım.

Ama mutluyum. Sağımda, solumda babam var. 

Babamı düşünüyorum, en küçük bir evlât olarak.

Ona hakikî bir evlâtlık yapamadığımı düşünüyorum.

Anbean vefatı gözümün önünde…

Bir taraftan Kur’ân okumalar, bir taraftan güçlü Cevşen duâları ve bir taraftan anbean kapanan hayat sahnesi. Hayatın kapanan perdesini izliyorum.

Vefatından kısa bir zaman önceydi doktora gittik, tahliller yapıldı. Doktorun sözü, ‘Benim sonuçlardan daha güzel. Sapasağlam.’

Yine vefatından kısa bir zaman önceydi.

Bize Kur’ân’dan öyle bir sûre okudu ki, daha önce ondan böyle bir makamda sûre dinlememiştik.

‘Eşhedü en la ilahe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abduhu ve resuluhu’ diye biten bir son cümle kaç kişiye nasip olur?

Babam, maddî ve manevî sapasağlam gitti Rabbine.

Neyse, ben kopamıyorum hayalimden.

Halen yataktayım.

Rabbim, kısacık bir zamanda ne de çok şeyler yaşadım.

Babamın, evimizin köşesinde oturuyor olduğu görüntü geldi zihnime.

Onu unutmadık.

Çocuklarım, ‘dedem’ deyip, zaman zaman duygulanırlar.

Kendisinden, türkülerinden, nazikçe halinden, incitmeyen tutumlarından, renkli dünyasından bahsederler.

Diyeceğim o ki, babanız yaşıyorsa, taze duygularla gidin ona.

Taptaze duygularla konuşun onunla.

Gitmişse de, taptaze duygularla, hatırlayın onu ve duâlar edin.

İnsan yaşarken, damarında gezen kanı hissedemiyor.

İçini sızlatan duyguyu tadamıyor.

Başımı koyduğum yastığın üzeri sımsıcak gözyaşlarıyla doluydu.

Babayla geçen zamanın hayali bile ne kadar etkileyici; çok mutlu oldum.

Babam ve sımsıcak gözyaşlarım.

Evet, evet; insan damarında gezen kanın hayata olan etkisini hissedemiyor. Ama yaşıyor işte.

Babanızla, özel zamanlar geçirin. Birlikte yemeğe gidin, birlikte gezin.

Bu, yeri başka bir şekilde doldurulamayacak kadar özel bir duygudur.

Demedin, demeyin.