Ailece, Arife günü sabah namazından sonra, teşrik tekbirleri getirdik.
Namaz tesbihatımızı yaptık.
Kur’an-ı Kerim tilavetimizi seslice okuduk.
Ve sonra namaz dersimizi seslendirdik.
İşte bayram bu!
Vefat edenlerimize, yaşayanlarımıza, evimize hoş bir esinti; bayram.
Bayram, yeniliğe adım atmayana adım atmak için hoş, İlahi bir vesile.
Arife günü başladı esintimiz.
Namaz dersi için açtığımız sayfada, çiçek açmış, süslü bir ağacın yaratılış hikmetinden bahsediliyordu ve bunun bayramla bağlantısı kuruluyordu.
Çiçekli ağacın dalları arasından, içinde ‘hazine ve define’ bulunan bir bayram nitelemesi yapılıyordu. Önce şaşırdım, çiçekli ve meyveli ağacın dalındaki ‘hazine ve define’ ne olabilirdi diye?
Sonra içinde buldum kendimi.
“Yani, güya çiçek açmış her bir ağaç, güzel yazılmış manzum bir kasidedir ki, o kaside Fatır-ı Zülcelal’in medayih-i bahiresini inşad edip, şairane lisan-ı hal ile söylüyor.”
“Veyahut o çiçek açmış her bir ağaç, binler bakar ve baktırır gözlerini açmış; ta Sani-i Zülcelal’in neşir ve teşhir olunan acayib-i sanatını bir iki gözle değil, belki binler gözlerle baksın, ta ehl-i dikkati öyle baktırsın.”
“Veyahut o çiçek açan her bir ağaç, umumi bayram olan baharın içindeki hususi bayramında ve resmi geçit misal bir anda yeşillenmiş azalarını en süslü müzeyyenatla süslemiş. Ta ki, onun Sultan-ı Zülcelal’i, ona ihsan ettiği hedayayı ve letaifi ve asar-ı nuraniyesini müşahede etsin. Hem meşher-i sanat-ı İlahiye olan zeminin yüzünde ve bahar mevsiminde, murassat-ı rahmetini enzar-ı halka teşhir etsin. Ve şecerin hikmet-i hilkatini beşere ilan etsin. İncecik dallarında ne kadar mühim hazineler bulunduğunu ve ihsanat-i rahmaniyenin meyvelerinde ne derece mühim defineler var olduğunu göstermekle kemal-i kudret-i İlahiyeyi göstersin.”
Çiçek açmış ağaçların incecik dallarında ‘mühim hazine’lerden ve o ağaçların da meyvelerinde ‘mühim define’lerden bahsediliyor.
Çiçek açan her bir ağacın, çiçekler açmış bütün ağaçlar içinde yani umumi bayram içinde hususi bayramında ve resmigeçit misal bir anda yeşillenmiş azalarını en süslü müzeyyenatla süslemiş kavramlarıyla bitkiler dünyasındaki heyecana, şuur sahibi insanın dikkati çekiliyor.
Varlık alemi, kendisine ihsan edilmiş Rabbani hediyeleri ve güzellikleri, resmi geçit gibi Veren’e takdim ediyor.
Yine bitkiler alemi İlahi sanatlar sergisi olan yeryüzünde ve bahar mevsiminde rahmetin güzelliklerini halkın nazarına teşhir ediyor.
Ve, adeta ‘bizim varlık amacımız bu’ diyerek, yaratılış hikmetini insanlara ilan ediyorlar.
Düşünebiliyor musunuz, bu çiçek açmış fıtri hali için ağacın dallarındaki çiçeklere ve meyvelere’ yani sanat sergisini izlemeye, tefekkür etmeye ‘hazine ve define’ anlamları yüklenmiş.
O zaman insanın ilgi ve alakası; tefekkürü de ona göre olmalı değil mi?
Bitkiler alemi böyle de hayvanat böyle değil mi?
İnsan için hayatını feda eden (ettirilen), kurbanlık hayvanların, bu halleri, bir ciddi tefekkür ‘hazinesi ve definesi’ değil mi?
Hayatını sizin hayatınıza feda edenin hukukunu tefekkür etmemek, bunca hayatları insana musahhar edeni düşünmemek, akla uygun düşer mi?
Çiçekli ve meyveli bir ağaçtan, tefekkürle sanat-i İlahi sergisine geçen dersimizin tesiriyle; süslü elbiselerini giymiş bayram çocuklarına da insan o gözle bakmaya başlıyor. O zaman insan bir sanatsa, Sanatkarına teşekkürü ve tefekkürü olmaz mı?
Bayram, midemizle birlikte ruhumuzun, kalbimizin, aklımızın doyması değil midir?
‘Hazine ve define’ye ulaşan, esmaya kavuşmuş, bayrama da ulaşmış demektir. Yediğiniz, içtiğiniz, gördüğünüz, dinlediğiniz, hissettiğiniz her şey tefekkür olsun, ibadet olsun efendim.
Bayramınız mübarek olsun.