‘Vekâlet’ kavramı bir dâvâ durumunu, baştan kötü bir olayın geçmesi gibi bir vakıayı akla getirir. Tabiî hak arama gibi bir durum söz konusu olduğunda işin ehli bir avukatın işi takip etmesi düşünülür. ‘Vekâlet’ kavramı bende ise, “Hasbunallah ve ni’mel vekil, ni’mel Mevlâ ve ni’men nasir.” hakikatini çağrıştırıyor. Yani kulun işini, sıkıntısını gidermeyi Rabbine bırakmasıdır.

Ebu Hüreyre’den (ra) rivayetle, o şöyle dedi: Rasûlullah (asm) “Büyük bir işe, musîbete uğradığınızda “Hasbunallah ve ni’mel vekil” deyiniz buyurdular. İbrahim’in  (as), ‘Hasbunallah ve ni’mel-vekil’ diyerek Allah’a yakarışı, içine atıldığı ateşin serin ve selâmetli olmasını netice vermedi mi?

Bu kelâmın muhteşem bir gücü ve enerjisi var. Özellikle bir dünyevî yoğunluk ve karmaşa zamanlarında, insanın aklen içinden çıkamadığı durumlarda bu kelâm yardım edici bir ruhun imdada yetişmesi gibi bir etki meydana getiriyor. Ve insan ruhen, selâmetli bir serinlik atmosferine giriyor ve rahatlayıp, ‘ooohhh!’ diyerek, maddî manevî dinlendiren bir nefes alıyor.

Acizin, fakirin, muhtacın; güç sahibine, kudret sahibine, mutlak zengine sığınması ne büyük bir rahatlıktır. Kulun her türlü işlerinde Rabbine dayanması bir kul için ne kadar önemlidir ve ne kadar güven vericidir.

Allah’ı, işi bilen, işi gören, işe gücü yeten olarak bilmek ve öylece amel etmek, bir kul için ne kadar rahatlatıcıdır. İnsanın en küçük dünyevî işlerini Rabbinin bildiğini bilmesi insana bir hoşluk veriyor.

“Allah, bize yeter, O ne güzel vekildir. O ne güzel Mevlâ ve ne güzel yardımcıdır.” Buna inanmak ve iman etmek tam bir kulluk halidir. Bu kelâm, dayanmak, sığınmak, ohhh demek, yükü gemiye indirmek, rahatlamak, Allah’ı kendine yeter görmektir, vekil görmektir. 

Zaten mutluluk denen, güven denen şey de bu değil midir? O zaman önce Allah’a güvenmeyi öğreneceğiz. Bu da O’nu (cellecelalühü) tanımak, sevmek oranındadır. ‘Hasbunallah’ın gücüne inanarak zikredin rahatlayacaksınız.