İzmir’de, geçtiğimiz ay, liseli ve üniversiteli kız öğrencilerin Risale-i Nur okuma programları yapıldı.

Öncelikle yaz döneminde planlı programlı böyle bir okuma programı tertip edenleri ve emeği geçen bütün abla ve kardeşlerimizi tebrikler ediyoruz.

Programa bizim ailemizden de liseli ve üniversiteli iki kızımız katıldı. Zaten bizi etkileyen tarafı da iki kızımızdan bize yansıyan haberler.

Risale-i Nur okuma programlarının bir cazibesi var. Yani programlar hakikaten inayete mazhar olduklarını her vesileyle gösteriyorlar. Maddî ve manevî işler noktasında açılmayacak kapılar açılıyor.

Okunan Risalelerde normal şartlarda anlaşılamayacak konular daha kolay anlaşılıyor hale geliyor.

Burada yapılan Risale-i Nur derslerinin maddî ve manevî açılımları, kazanımları çok yüksek oluyor.

Okuyanın bile, yorumlarken, ‘bu cümleyi ben mi kurdum’ diyerek, şaşırdığı olağanüstü kazanımlara kavuşuluyor.

İşte bütün bu ve benzeri maddî ve manevî kazanımlar, elbette orada oluşan ihlâslı bir şahs-ı maneviden olsa gerektir.

İçinde olanlar daha iyi bilir, iman ve Kur’ân hizmetlerindeki inayat, teshilat ve rahmet tecellileri günlük hayatta neredeyse görünür hale geliyor.

Meselâ, normal şartlarda liseli bir gencin yorucu bir okul mevsiminden sonra, tekrar yoğun bir okuma programının içine girmesi aslında zor gelmesi gerekir, ama Rabbimiz kolaylaştırıyor, sevimli hale getiriyor, hatta programa katılmayı onlar ister hale geliyor.

Bu, rahmetin tecellisi değil de nedir?

Çok önemli bir şey de, programlar için sadece samimane niyet etmek ve duâ etmek yeterli oluyor. Emin olun gerisi geliyor. Bir program olsa da çocuklarımız katılsalar şeklinde bir niyetiniz var, samimî duâlarınız da var. Ama nerede, ne var bilmiyorsunuz. Bu niyet ve duâyı bir tohum gibi içinizde birkaç gün taşıyorsunuz. Aradan bir iki gün geçiyor. Bir telefon sizi hiç tahmin bile edemeyeceğiniz bir programla irtibatlı hale getiriyor. Ya da siz araştırıp buluyorsunuz.

İşte burada o niyeti, o duâyı, o programı, o isteyen kişileri, o programı düzenleyenleri, emeği geçenleri Bilen birisi; o çok yönlü işleri harekete geçiriyor ve kendinizi programın içinde buluyorsunuz.

Sonrası mı?

Onlarca gençle, yurt içi-yurt dışı, onlarca kez, farklı farklı mekânlarda programlara katılmış birisi olarak söylüyorum. Sonrası muhteşem!

Bir programa katılıp da, programın sonuna gelindiğinde, ‘Ben bu programı sevmedim, istifade etmedim’ diyen insaf sahibi bir genç görmedim.

Belki ortalarda zaman zaman ‘sıkılıyorum’ cümleleri duyuluyor, ama programın sonuna gelindiğinde ‘istifade etmedim.’ diyen genç bulunmuyor.

Hatta gençlerin evlerine döndüklerindeki değişiklikleri şöyle birkaç gün gözlemlemek lâzım. Sonrası, belki biz onları kendimize benzetiyoruz.

Programın içinden bir iki cümle paylaşmak için bu yazıya niyetlenmiştim. Birisi, üniversiteli kızımdan annesine program içinde gelen bir mesaj; “Anne televizyonu, radyoyu, interneti kapatıp yoğun Risale okumamız lâzım.”

Liseli kızımdan da yine program içinde annesine muhteşem bir haber!

(Nedense haberler hep anneye gelmiş) “Anne, bugün bir abla müziğin insan üzerindeki etkisini ihtiva eden bir Risale-i Nur dersi yaptı. Hatta bilinçsiz dinlenen bir müziğin Risale-i Nurları anlamayı bile olumsuz etkilediği ifade edildi. Ben de karar verdim. Bir yıl boyunca müzik dinlemeyi gündemimden çıkardım.”

Yetmez mi?