Altmışlı yaşlardaki beyefendi ile ‘bir mesele’yi ciddî enerji harcayarak konuştuk ve sonunda, ‘Tamam kardeşim, durum anlaşıldı.’ dedi.

Ertesi gün duyuyoruz ki, beyefendi kaldığı yerden yanlışa devam etmiş.

Güler misin, ağlar mısın?

Doğrusu ben, ‘Yedisinde ne ise yetmişinde de odur.’ cümlesinde bir ümitsizlik kokusu alıyorum. ‘İnsan varsa, eğitim varsa’ olağanüstülükler vardır diye inanıyorum.

Ama tabiî çaresizliği bir hayat biçimi olarak algılamış vakıalar da yok değil. ‘Böyle gelmiş, böyle gider.’ anlayışı, bazılarında bir inanç haline gelmiş.

Beyefendi ellili yaşlarda. İfade edildiği gibi elli yıldır örülmüş duvarları var. Bir mesele ile ilgili epeyce bir çaba sarf ettik, ‘Nuh der, peygamber demez’ inadı içinde, zamanlar geldi geçti. Epeyce bir zaman sonra beyefendiyi ebedî istirahatine uğurladık. Problem olan durumu çok da detaya girmeden yirmili yaşlardaki oğluyla konuştuk. Genç, gerçekten şaşılacak bir olgunluk içerisinde, bizim düşündüğümüz çözümün çok daha orijinalini hemen bize önerdi. Yani baba ile on yıllardır bir türlü mesafe alamadığımız bir konuda oğluyla beklenenin de öncesinde bir kolaylık ve tatlılık ile meselenin halledilmesi şaşkınlık verici idi.

Peygamber Efendimiz (asm), yaşın, makamın, mevkiin, soyun, sülâlenin, sosyal konumun önemsendiği bir dönemde; çağları, anlayışları, kabulleri, kanaatleri, tabuları yıkan, aşan bir anlayışla ve yaşı diğerlerinden küçük olan, konumu diğerlerinden geri olan, ama kabiliyeti yeterli olan gençleri o yaşı, makamı, konumu büyüklerin önüne geçirip, tam bir kabiliyet keşfi yapmış ve o kabiliyetli gençleri yaşların, makamların, konumların ardına hapsolmaktan kurtarmış ve pek çok alanlarda o genç kabiliyetlerden istifade etmiştir.

Nitekim, böylece, Peygamberimiz (asm) İslâm toplumunun şekillenmesi, İslâmî değerlerin yaşanması ve yayılması noktasında gençlere önemli görevler vermiştir. Onların cesaret ve enerjilerinden gereği gibi yararlanmak için, gençlerin kendine güvenli, sağlam kişilikli olmalarına dönük imkânlar sunulmasının önemine dikkatleri çekmiştir. 

Peygamberimiz (asm), sorumluluk gerektiren en yüksek görevlere hazırlanmalarını gençliğin tabiî hakkı ve toplum yararının bir gereği olarak görmüştür. Bundan dolayı gençlere özel ilgi göstermiş ve onları sürekli teşvik etmiştir. O dönemde görev ve sorumluluklarının bilincinde olan kumandanlar, âlimler ve hâkimler yetişmişse, bu ancak Hz. Peygamber’in (asm) yardımı, ilgisi ve teşvikiyle olmuştur.

Günümüzde bundan çok farklı değil. Babasıyla anlaşamadığınız konuyu oğluyla çözüme kavuşturuyorsunuz. Çünkü gençler güncel çözümlere daha müsaitler; zamanı, şartları, olayları daha yenilikçi okuyorlar.

Benim paylaşmak istediğim şey, aslında yaş ilerledikçe, yaşanmışlıklar arttıkça donukluğun değil, farklı algıların, farklı yaklaşımların artma ihtiyacıdır.

Yaşadığımız her yeni şey, yeni bir yolun daha öğrenilme heyecanından başka bir şey değildir. Yeter ki akla, mantığa, ilme uygun olsun.

Zamanla oluşan engelleyici duvarları yıkabilen, ancak güçlü anlayışlar, köklü inanışlar olmuştur. Peygamberlerin geldiği zamanlara mu’cizelerle, yeniliklerle gelmesi bunun bir örneği değil midir? Yine peygamber varisleri âlimlerin, çağa uygun yenilikçi yorumları, tecditleri; cehalet içeren tıkanıklıkları çözmek ihtiyacından değil midir?

O zaman her problem, kendi çağı içerisinde doğum çeşitliliği ihtiva ederken, çözüm çeşitliliğini de beraberinde getirmektedir.    

Peygamberimizin (asm), çözüm çeşitliliği konusunda yönünü gençlere dönmesi, bize de bu yolun doğruluğuna işaret etmektedir.