‘Hakikat’, taşınması güç, şartlara göre eğip bükmeden, iktidarlara göre incitmeden, menfaatlere göre kırıp dökmeden muhafaza edilmesi zor, yorucu bir ‘mukaddes emanet’tir. Her türlü dünyevî menfaatlerin üstünde tutulması gereken peygamberî bir tutumdur. Ama taşıyanı, onu incitmeyeni yücelten, ona şahsiyet kazandıran bir yüksek değerdir ‘hakikat taşıyıcılığı’.

‘Hakikati incitmemek’ bir insanlık görevidir. Bu göreve talip olanlar çok da azdırlar. Bu işi yapanlar için dışlanmak, itilmek, hor-hakir görülmek, eş-dost-akraba tarafından terk edilmek vardır. Ama karşılığında hakikatin Sahibini memnun etmek, razı etmek, hoşnut etmek vardır.

‘Bütün dünya küsse ehemmiyeti olmayan’ yüksek değer, işte budur.

Her asırda bu peygamberî mesleğin taşıyıcıları olmuştur. Onlar hazır, fani, az lezzetlere değil, ilerideki çok ve baki lezzetlere talip, garip seçkinlerdir.

Bugünün azını, yarının çoğuna tercih etmek ne büyük bir aldanıştır. 

Müjdeler, ‘hakikat’in her halükârda galip geleceğini haber veriyor.

Peygamber varisleri âlimler de her asırda ellerinde hep o ‘hakikat’ emanetini taşımışlar. Yorulmuşlar, itilmişler kakılmışlar, örselenmişler, dışlanmışlar, terke uğramışlar, ama o yüksek emanet olan hakikati incitmemişler, emanete ihanet etmemişler. 

Onun için onlar büyüktürler. Elinde ‘hakikat’ taşıyanlar az da olsa çok hükmündedirler. Omuzunda ‘ihsan-ı İlâhî’ mücevherler taşıyanlar ‘değersiz’ olamazlar!

Bugün de o yüksek hakikati, hiçbir dünyevî menfaat gözetmeden, her şeye rağmen taşıyan hakikat ehilleri lâzımdır.

Birileri onu kendine benzetmek isteyebilir, kendi menfaatlerine alet etmek isteyebilir, elde edemeyince hain ilân edebilir, fitneci diyebilir, hor görebilir, ama elinde, omuzlarında hakikat taşıyanlar bunların hiçbirine pabuç bırakmazlar. Onlar onlardan korkmazlar.

Zaman, omuzlarında hakikati taşıyanların haklı çıktığını gösteren örneklerle doludur. Şu an konuşulan, tarihe iz bırakmış bütün kahramanlar bir şekilde esmaya dayanmış, ‘hakikat’e müşteri olmuş olanlardır.

Menfaatçilerin, tarafgirlerin, güce, paraya, imkânlara, zaaflara tamah edenlerin kalıcı öyküleri yoktur ve tarih boyunca da olmamıştır.

Herhalükârda ‘hakikat’in hatırını âlî tutanları, hakikat yükseltmiştir.

Bu, avuçta kor ateş taşımak gibidir, ama mukaddes bir emanettir.

Herkes buna lâyık değildir.

Şimdi ‘içtimaî ve siyasî hayatta sıdk ölmüş’. Çevrede gülümseyen insanlar var, ama hakikat solgun. Omuzdaki akrep ilerliyor, tehlike büyüyor, ama görenler çevreye gülücükler dağıtıyor. Kimse kimseyi bu yönüyle uyarmıyor. ‘Aman boş ver!’ler ne kadar da yaygın.

Bıyık altı gülmeler, ikiyüzlü tutumlar, arkanı döner dönmez takılan maskeler insanlık dışı bir atmosfer oluşturuyor. İnsanlık kalite kaybediyor. Bildiği halde susmak ne acı bir yutkunmak halidir. Vicdanını susturmak, aklını hislerinin gerisine itmek ne kahredici bir kayıptır. Gördüğü, bildiği, duyduğu halde görmemiş, bilmiyor ve duymamış gibi davranmak ne ciddî bir yok oluştur. İktidarların, imkân ve makam sahiplerinin rızası peşinde koşmak ne insanlık dışı bir bozulmadır.

Oysa hakikatin Sahibi’nin rızası peşinde olmak ne ‘hakikatli’ bir iştir. Onun için çırpınanlara, yaşayanlara, katlananlara, yorulanlara, o yolda olanlara ne mutlu!

İnsanlık, içinde kendi geleceğini de kurtaracak değerler sistemi olan bir hakikat sandukçası taşıyor, ama onu da bir avuç insan taşıyor.

Evet, siz kardeşler! Biraz daha dik yürüyün, omuzunuzda ‘hakikat’ var!