Kahire’nin caddelerinde, meydanlarında yapılan resmigeçitten ve bütün şehirde gün boyu devam eden şenliklerden iki gün sonra, 13 Eylül Pazartesi günü El-Adid, henüz yirmi yaşında iken vefat etti.

Son ziyaretinde hastalığın ileri safhada olduğunu gören Selâhaddin için vefat hadisesi sürpriz olmadı. Adid’e verdiği sözü tutarak çocuklarını yanına aldı. Onları teselli etmek için babalarının cenaze ve defin işleri ile bizzat ilgilendi. Onlarla birlikte naşının yanında mezarının başına kadar yürüdü. 

Defin işlemleri bittikten sonra Adid’in çocuklarını kendi sarayına götürdü ve bir süre misafir etti. Ardından onları başka bir saraya yerleştirdi ve bütün ihtiyaçlarının devlet bütçesinden karşılanmasını emretti.  

Fatımî Hanedanının diğer mensuplarını da himayesi altına aldı. Onların erkeklerini ayrı, hanımlarını ayrı saraylara yerleştirerek gıda ve giyim tahsisatlarını arttırıp rahat yaşamalarını sağladı. Muhtemel isyan teşebbüslerinin yanı sıra, istikbalde vuku bulabilecek veliaht kavgası ihtimallerini de ortadan kaldırmak için onların birbirleri ile görüşmelerine izin vermedi.

Selâhaddin, 1171 yılında bu ve benzeri tedbirlerle Fatımî Hanedanı mensuplarının devletle olan bütün irtibatını kesince, Mısır’da 261 yıl devam eden Fatımî hâkimiyeti fiilen sona erdi ve Mısır’ın idaresi tamamen ona kaldı. 

Selâhaddin, artık resmen de bir sultandı; Mısır’ın sultanı... 

Kölelikten sultanlığa uzanan çileli, meşakkatli, huzurlu, şatafatlı bir hayat hâlinin ifadesidir bu tabir. Ekseriyetle hayat yolunun zor geçen birinci safhası değil de rahatı, serveti, saltanatı tedai ettiren ikinci safhası nazara verilmek için kullanılır.  

İlk defa, Hazret-i Yusuf Aleyhisselâm yaşamıştı o hayat hâlini. Âyet-i kerimede, “And olsun ki, Yusuf ve kardeşlerinin kıssalarında, bilgi edinmek isteyenler için ibretler vardır.” şeklinde de ifade edildiği gibi onun yaşadığı hayat şartları, bütün insanları ilgilendiren ibretli hadiselerle dolu olduğundan kıssa, Kur’ân-ı Kerîm’in Yusuf Sûresi’nde bütün teferruatı ile anlatılmıştı.

Kıssaya göre, kendisini kıskanan kardeşleri tarafından Kenan Kuyusu’na atılan Yusuf’u, orada konaklayan kervancılar bulup yanlarına almışlar ve köle pazarında satışa çıkarmışlardı. 

Mısır Başveziri Kıtfir ve eşi Züleyha tarafından satın alınan Yusuf saraya götürülmüştü. Sarayda iftiraya uğrayarak zindana atılmış, yedi sene kadar zindanda kalmıştı.

Sonunda suçsuz olduğu anlaşılıp zindandan çıkarıldığı zaman da, “Ben nefsimi temize çıkarmam, çünkü nefis daima kötülüğe sevk eder.” diyerek insanlara hayatî bir ders vermişti ve Mısır’a vezir tayin edilmişti. 

Hazret-i Yusuf (as), Mısır’a sultan olduğu yıllarda şiddetli bir kıtlığa maruz kalarak zahire almaya gelen kardeşlerini tanımıştı. Onların yaptıklarından pişman olup özür dilemeleri üzerine, “Bugün size kınama yoktur!” diyerek affetmişti. Sonra annesi ve babası Hazret-i Yakup Aleyhisselâmı da yanına getirterek maddî-manevî yönden dünya saltanatına kavuşmuştu. İşte tam o esnada, “Ey Rabbim, bana mülk ve saltanat verdin, İlâhî kitapların sırrını ve rüya tabirlerini öğrettin. Ey gökleri ve yeri yaratan Rabbim! Dünya da da, ahirette de Sensin benim dostum ve gözeticim. Müslüman olarak canımı al ve beni salih kullarına kat.” diye yalvararak ahiret saadetini, dünya saltanatına tercih etmişti.