Kendisinden dâvâcı olan Ermeni ile yan yana durup kadının âdil muhakemesine muhatap olarak dâvâyı kazandıktan sonra ona döndü: “Allah’ın emirlerine itaatime gösterdiğin güvenin mükâfatıdır.” diyerek birçok ikramda ve ihsanda bulundu. 

Daha önceki hükümdarların, vezirlerin aksine, devletin hazine sandıklarını doldurma gibi bir çaba içine girmedi. Hatta amcası Şirkûh’un biriktirdiği hazineleri halkın menfaati için cömertçe harcayınca, yabancı olmasına rağmen yerli vezirlerden daha çok sevildi.

Halkın refahını, mutluluğunu arttıran adalet ve sahavete bir de cihad aşkı, Kudüs’ü kurtarma cehti, gayreti ve dindarlık, merhamet, cesaret, metanet, iktisat gibi hususî meziyetleri eklenince, her hâli ile izhar ettiği sultan tavrı; idarecilerden, askerlerden ziyade halk tarafından kabul gördü.

Selâhaddin, bu gibi müstakil hareket etme temayülleri ve müstağni tavrı ile Mısır halkının gönlünü kazanırken Suriyeli idarecileri endişelendirdi. Kendisi bunu hissettiği için sık sık Nureddin’e mektup yazarak yaptıklarını anlattı ise de; hiçbir icraatında ve kararında ondan izin almadığından, hareketleri hükümdarı endişeye sevk etmeye yetti. 

Selâhaddin’in, kendisine sormadan Adid’in vezirlik teklifini kabul etmesi, bir komutan veya vezirden ziyade sultan gibi tek başına kararlar vermesi, Şirkûh’un biriktirdiği hazinelerin tamamına yakınını harcaması endişelerini arttırınca, sert ifadelerin yer aldığı mektuplar yazarak onu ikaz etti.

Nureddin’in karakterini, huyunu, mizacını iyi bildiğinden mektuplarına aynı üslûpla mukabele etmeyen Selâhaddin, ona sadâkatinin sarsılmadığını ima eden cevaplar vererek gergin hislerini teskin edip gönlünü aldı. 

Bir mektubunda onunla hâlleşmek istercesine uzun uzun vatan sevgisinden bahsetti, ailesine duyduğu hasreti dile getirdi. Suriyeli komutanların çoğunun geri döndüğünden istişare edeceği, hâl danışacağı, fikir soracağı tecrübeli yardımcılarının kalmadığından dert yandı.

Ardından hem gurbette aile hasretini bir nebze dindirmek, hem de gerektiğinde kendisine yardım edip yol göstermelerini sağlamak için babasını, kardeşlerini ve ailesinin diğer fertlerini Suriye’den Mısır’a göndermesi ricasında bulundu.

Nureddin, onun hakkındaki endişeleri izale olmamakla birlikte Mısır gibi zengin bir ülkede halkın sevgisini kazanıp idareyi ele alan Selâhaddin’le olan münasebetlerini tamamen kesmemek için bu talebi kabul etti. Ağabeyi Turan Şah’ı, kardeşleri Tuğtekin’i, Âdil’i, amcası Şehabeddin’i, yeğenleri Takiyyedin’i, Farukşah’ı ve bazı akrabalarını Mısır’a gönderdi.

Ailesinin Mısır’a gelmesi Selâhaddin için büyük bir kuvve-i manevîye oldu. Farklı memleketlere ve milletlere mensup Müslümanların aynı yerlerde yaşayıp kaynaşmalarını, ittihad-ı İslâm’a doğru atılmış bir adım olarak gördüğünden, onların Mısırlılarla evlenip yuva kurarak hanedanın orada da yerleşmesini sağlamalarını teşvik etti.

Ağabeyinin, kardeşlerinin, amcalarının, yeğenlerinin ve hanedanın diğer mensuplarının askerî tecrübelerinden, daha çok istifade etmek maksadıyla onları devletin mühim mevkilerine getirerek icraatlarına hız kazandırmaya çalıştı.