Bazen günahların üzerimdeki ağırlığını hissediyorum, bazen de hissetmiyorum neden acaba?

Günahlar, nefsimizin üzerinde narkoz tesiri yapıyor. En hassas yanımızı kalb ve vicdanımızı karartıyor, felç ediyor. Zombileştiriyor bizi. Allah’ın yarattığı o en güzel varlık ve eşref-i mahlûkat olan insanın mayası ve şifresi bozuluyor. Genetiğimizle oynanmış oluyor adeta.

Günahları işleye işleye ve onlara tövbe etmeye etmeye; o bembeyaz kalbimizin üzerindeki siyah noktalar git gide çoğalmaya başlıyor. Uyanık olan duygularımızı uyutuyor, Allah korusun belki de öldürüyor. Hakka ve hakikate açılan, her vakit uyarıcı görevi yapan vicdan denilen penceremiz, o hassas yanımız da kapanıyor.

Sonunda ortaya, canavar bir insan tipi çıkıyor.

Ancak...

İmana dair eserler okundukça ya da sohbetler dinlendikçe, bunlar da kalb üzerinde uyandırıcı bir tesir yapıyor. İnsanı daldığı gaflet uykusundan uyandırıyor; şuurlanıp uyanıyor insan..

Şu dönem çok hızlı değişimler yaşanıyor.

Sabah melek gibi uysal bir halde evden çıkan insan, akşam kendini tanımaz bir halde eve dönüyor.

Gayesiz ve ahirete inancın zayıfladığı hayatlar hem kendine, hem çevresine zarar veriyor.

Üzerimizdeki kalbî ve ruhî değişimler artık çok hızlı oluyor.

Çevremizde kimler var, kimlerle beraberiz, insan dost ve arkadaşlarını gözden geçirmeli, çok iyi seçmeli. Arkadaşların bazısı gıda gibi, hava gibiler, onlara hep ihtiyacımız var. Bazıları ilâç gibiler arada sırada lâzımdır onlar. Bazıları ise, zehir gibiler uzak durmak lâzım çünkü onlara ihtiyaç yok.

Nereye kaçalım peki?

Adres belli, insanı Rabbi çağırıyor. Bana gel, bana kaç, bana doğru firar et diyor.

Nefsimizden ve şeytandan Allah’a kaçalım, Allah’a sığınalım inşaallah..

Her halükârda tövbeye devam...

Ümitsizliğe düşmeden tövbeye devam...

Namaza, ibadetlere, hak söz dinlemeye ve sohbetlere devam...

Nefsine karşı acımasız olması gereken insanın, imandan ve İslâmî ahlâk ve terbiyeden uzak kalınca, içindeki gaddarlık duygusu açığa çıkıyor. İçinde biriken öfke ve kin duygusunu imanla kontrol edemeyince hıncını karşısındaki masumlardan çıkarıyor. Hem kendine, hem topluma zarar vermiş oluyor.

İslâm teşbihte hata olmasın adeta bir sürücü belgesi gibidir, vücut arabasını kullanmak için ehliyet ve pratik şarttır. Belgenin kendisi kadar; onu ne şekilde ve nerede kullandığı da önemlidir kişinin.

Kitap ve Peygamber terbiyesi şart.

Hz. Peygamber (asm) 12 sene boyunca Mekke döneminde, Kur’ân âyetleriyle Allah’ın varlığı ve birliği üzerine vurgu yaptı, dâvetlerini ona göre yaptı. Elbette boşuna değildi bu gayretler. Kısa zamanda da meyvesini verdi. Masumların, mazlûmların sığınağı oldu İslâmiyet..

Evet, İslâm Binasının temeli imandır. Temeli sağlam olmazsa, onun üstüne çıkılan bina da, kaç katlı olursa olsun, eninde sonunda yıkılır.

Deposu boşalmış bir araba gitmeyeceği gibi, ehliyetsiz sürücünün elinde arabanın da, içindekilerin de âkibeti tehlikelidir.

Rabbim cümlemize uyanmayı nasip eylesin inşaallah. Âmin..

Şu güzel hayatı imanla ve bu güzel dinin emirleri doğrultusunda yaşamayı cümlemize nasip eylesin. Âmin..

Es-salâtü ve’s-selâmü aleyke yâ Rasûlallah…