Hayatın her şartında her zamanında her mekânında bir konu üzerinde danışmak erdemliktir. Herhangi bir şey ortaya koymak için beyni çalıştırıp güç harcayarak yapılan düşünmenin ve danışmanın doyumu tarifsiz bir haz verir insana. Bir sonuç elde etmek için, fikir adamlarınca genellikle yapılan, danışma işlemini her birey her toplum kendi iç dünyasıyla beraber iletişim kurdukları ile yapmalıdır.

Öyle bir şeydir ki şu meşveret denilen şey; Fitnenin ateşini oracıkta söndürür, frenler, kararların kesinliği ile kangren olan her kelimeyi, her cümleyi, her fiiliyatı oracıkta bitirir.

Büyük bir emirdir meşveret! Yüce Yaratıcımızın kesin emridir. Der ki: “Onlarla meşveret et.” (Âl-i İmran, 3/159) Böyle bir emir boynu kıldan inceltir. Biz halis bir toplum olmak istiyorsak, “Onların işleri kendi aralarında meşveret iledir.” (Şûara, 42/38) düsturuna uyarak yaşamalıyız. Asıl yaşama da böyle olur.

Bir ailede, toplulukta yürütülen işler, oradaki fertlere üyelere danışılarak ilerlenince asıl hedefe ulaşılır. Önemli olan herkesin fikrinin bir makineden geçerek süzülüp en özünü alabilmesidir.

Gerçekten takım ruhu taşıyan anlayış içinde olmak ve bencillikten uzak olan bir anlayışla yaşamak, insana değer katıp kazandırıyor. Ama maalesef ki “Ben bencil değilim” deyip ahkâm kesen çoğu bireyin iç dünyası bencillikten taşıyor. Öfkeleri, hırsları ve enaniyetleriyle ne yapacaklarını bilmeyen deli divaneywe dönüyorlar, komik duruma düşüyorlar, farkında değiller. O yüzden bu kişilerin de bulundukları toplum içerisinde ahkâm kesmeden meşveret edip çıkan sonuçlara uymaları ile işler düzelecektir. Meşveret ile yapılan her şey meşru değer kazanır. Meşveretin ruhuna inanan herkes de bu kurallara saygı gösterip uymak zorundadır. O zaman “biz” diye dillendirdiğimiz kavram ortaya çıkacaktır.

Meşveret edelim ki içimizde sessiz sedasız çoğalan gürültüler son bulsun. Asıl o zaman biz, “biz” olalım.