Adâlet bir kere Cenâb-ı Hakk’ın adl isminin bir tecellisidir ve kâinatta câridir. Yoksa herşey allak bullak ve herc-ü merc olurdu. 

Adâletin önemine binâen olsa gerektir ki, âhirzamanda gönderilecek Mehdinin adalet timsali olacağı hadisi şeriflerde müjdelenmiştir. 

Bugünkü ilahiyatcılara dikkat ediyorum, bir çoğunda İslâmın adâlet hassasiyetine lâyık bir anlayış, idrak ve şuur göremiyorum. Haliyle tarihî hadiseleri de yanlış değerlendiriyor ve yanlış yoruma sapıyorlar.  

Meselâ İslâm târihinin mühim bir fitnesi olan Hz. Aliye karşı muarızları meselesinde hep tarafgirlikle bakıp Efendimiz’e (asm) nesebî yakınlığı veya uzaklığı şeklinde değerlendirmeler yapıyorlar. En hayatî bir meseleyi böylece yozlaştırıp sathileştirerek maksadının dışına çıkarmış oluyorlar.  

Bediüzzaman ise meseleyi adâleti hakikiye ve izafiye noktasında tahlil edip, Hz. Ali’nin, Efendimiz’in (asm) damadı olduğu için değil, adâlet-i mahzayı savunduğu için haklı olduğunu söyler.

Adâlet-i mahza, doğru olarak Risale-i Nur’da anlatılmaktadır. Bu eserlerden istifade edenler, ancak adalet-i mahzayı doğru olarak tatbik edebilirler. Bu bakımdan, özellikle ilahiyatçıların Risale-i Nur’dan azamî derecede istifade etmeleri gerekir. Ama maalesef ilahiyaçılar da öteden beri Risale-i Nur’a mesafeli olmuşlardır. 

Bu mantık ve akılla, yani adalet-i mahzayı tam anlamadan ve icraa etmeden İslâm’ı nasıl tebliğ edeceksiniz?

Dinin adaletsizce tebliği, dine en büyük zulüm ve haksızlık olmaz mı?

Zaten şeriat zalimlerin zulmüne son vermek için gönderildiğine göre, kim zalime prim verirse ona şerik olur?

Âyet-i Celilede, “Zalime hafif meyletmeyin, Cehennem size de dokunur” buyrulmaktadır. Bediüzzaman bu hükmü, “Zulme rıza zulümdür, taraf olsa zalim olur” diye tefsir eder.

Yine Hadis-i Şerifte ise, “Cihadın en efdali zalim sultana karşı hak sözü söylemektir” buyurulmakla, meselenin ehemmiyetine dikkat çekilmiştir. İşte başta peygamberler olmak üzere, Ashab-ı Kiram’ın, İmam-ı Azam’ın ve Bediüzzaman’ın yolu budur. 

Not: Gürcistan ve Tiflis’ten selâmlar.