O nasıl bir şölendi öyle... Subhânallah... Bizi bu şölenle şereflendiren Rabbe hamdolsun. Programda emeği geçen herkesten Allah râzı olsun, bu güzel manzarayı Cennette de beraber izlemeye nasib etsin, âmin.
Bir genç olarak duygularımın galeyana geldiği “İşte gençlik budur, işte Nur Talebeleri bunlardır” diyerek kendimi Nûrun kahramanı gibi hissettiğim; bir Said, bir Ömer, bir Hamza olarak kendimi gördüğüm, şevk alıp şevk verdiğim müthiş bir programdı.
Şölen başlarken Sebahattin Yaşar Ağabey şöyle bir söz söylemişti: “Hayatını dâvâsına verene, dâvâsı hayat verir.” Biz de gençler olarak hayatımızı ve enerjimizi bu dâvâya vermek istiyoruz Allah’ım, bize hayırlı sağlıklı uzun ömür nasib et! Âmin.
Şölen şevkli olduğu gibi, öncesi de heyecan doluydu bizler için. Masa çalışmalarına hazırlık amacıyla makaleler araştırırken kendimi tutamayıp, devletin cemaatlere bu tavrını içime sindiremeyince odada iki üç volta attığım, kendi kendime mahkemede müdafaalar yaptığım ‘Hukukun üstünlügü ve adalet’ konusu ne kadar da yerinde seçilmiş bir konu dedim içimden. Gençlik damarıyla heyecana gelip menfi harekete sebep olabilecek hislerimi ise, gazetedeki itidalli yazılarla teskin edebildim. Daha da etkilisi, Risale-i Nur okumalarımı arttırarak aynı hadiseleri yaşamış ağabeylerin nasıl davrandıklarını öğrendim. Yoksa benim gibi kanı deli akan gençler, enerjisini başka türlü hizmete yöneltemezdi.
Masa çalışmalarındaki ortam ise tarifi imkânsız... Din-Devlet-Cemaat masası, 9 kişi, 9 ayrı makale... Hepimiz de kendi makalemizi okumaya başlarken “Ben pek iyi hazırlayamadım, ama alıntı oldu çoğu, beni mazur görün” derken ne de güzel orjinal yorumlar çıktı ortaya. O kadar ki, deklarasyon maddeleri hazırlarken ifadenin güzelliğinden kendi kendimizi alkışladığımız, ‘helâl olsun bize’ dediğimiz çok zaman oldu. Bazı zaman iddialı maddeler hazırlayıp, çok güzel oldu dedikten iki dakika sonra “Sanki çok restli oldu ya, biraz daha mı itidalli olsak?” demeler ve gülüşmeler... Saat sabah 10’da başlayan masa çalışması ikindi vakti 17 gibi bitti. Enerjimiz nasıl mı yetti; tabiki o ihlâslı çay servisleri:) Bardağımız bitmeden bir Nur kahramanı geliyor çay servisi yapıyordu, o bitmeden de başka bir Nur kahramanı geliyordu. Fabrika da böylece muntazaman işliyordu..
Evet, bu kadar şevk aldık, şevk verdik, amma bir önemli konu daha var ki; şevki taze tutma meselesi. Dönüş yolculuğu boyunca şöleni ve programı konuştuk. ama ya döndükten sonra? Bu şevki taze tutmak, her daim aşkla hizmete sarılmak için, Gençlik Şölenindeki coşkuyu muhafaza etmek için ne yapmamız lâzım? Benim bir teklifim var ağabeyler ablalar, OKUMALARIMIZI ARTTIRALIM. 10 okuyan 20 okusun, 20 okuyan 30 okusun, 30 okuyan 40’a gözünü diksin. Şölendeki birlik beraberliği okumalarımızda da yapalım, hep beraber bir okuma halkasında olalım inşallah..
O zaman bana müsaade, niyet ettim Rabbim şevkimi muhafaza için, bilhassa senin rızân için 10 sayfa daha okumaya.. BİSMİLLAH!