Kaç yıl geçti sen bu fâni diyardan gideli Üstadım, kaç 23 Mart geçti. Ben, seni göremedim belki. Ama öyle çok sevdim ki seni, Asr-ı Saadetten sonra en çok yaşamayı istediğim zaman oldu senin zamanın. Seni bir kere görebilmeyi istedim, faytonunun arkasından koşuşturan çocuklardan biri olmak istedim. Faytonunun arkasından koşmadım, ama çok şükür fikirlerinin ve eserlerinin arkasından koşmaya çalışıyorum. Çünkü Sen, “Risale-i Nur’u okumak, on defa benimle görüşmekten daha kârlıdır. Zaten benimle görüşmek ahiret, iman, Kur’ân hesabınadır. Dünya ile alâkamı kestiğim için dünya hesabına görüşmek manasızdır.’’ diyordun. Risalelere bir kez daha sarıldım. ‘Madem fâni hayat böyle’ dedim ve görme arzumu, bâki hayat için duâlarıma sakladım Üstâdım... 

Seni tanıyoruz eserlerinde; o imanın, ihlâsın, feragatin, istiğna düsturun… Şu devirde kimsede bulunmayan isar hasletin. Sen, bize bu devirde bu hasleti gösteren en iyi örnek oldun Üstadım. Kâinatın ve hayatın sırları gizli yüreğinde. Yüreğindekiler yansıyor eserlerine. Gönlüm her seferinde farklı duygularla coşuyor Tarihçe-i hayatını okurken. Eski Said, Yeni Said, Üçüncü Said.. Hepsi birer iman, vicdan abidesi, gönüllere muhabbet tahtı kurmanın vesilesi. Allah, peygamber diye haykıran bir hizmet fedaisinin sesi… Hiçbir zındıkanın, din düşmanının önüne geçemediği fedai.. Husûmete vakti olmayan, muhabbet fedaisi..

Herkes için farklısın elbette, benim için de apayrı, içimde bambaşka duygular çağrıştırıyorsun. Risale-i Nur’lar ve Sen... Kendimi tanıdım sizinle, içimdeki gizli hazineleri buldum kısmen de olsa. Konuşmayı, yazmayı, kendimi ifade edebilmeyi öğrendim, öğrettiniz bana. Varlıktaki hakikati gördüm, fâni sevgilerden bâki sevgiye ulaşmanın sırrını sizin vesilenizle çözdüm. Tedenni derekesinde değil, terakki mertebesinde yol almayı öğrendim. Ve daha bir çok şey…

Sen ki imansız kalpler kalmasın diye Sıddık-ı Ekber misali Cehenneme girmeye razı, sen ki Nurlar neşredilsin diye her şeyden geçmeye razı… Sana zehirler panzehir, ateşler nur oldu. Gönlün hep iman hizmeti ateşiyle yandı durdu. Zindanlar Nur doldu senin sayende, hapishaneler birer medrese... İmansız gönüllere bir ışık, yolunu kaybedenlere bir pusula, yoldan çıkmak üzere olanlara bir rehber oldun, aklı zehirle dolanlara panzehir… 

Ne istediler ki senden? Oysa ki bu dehşetli ahirzaman çöllerinde bir vaha idin Sen. Göremediler Üstadım, ya da görmek istemediler. İki cihanlarını kurtaracak bir vesile idin, tanımadılar Seni, tanımak istemediler. Sen geçtikçe azaplardan, işkencelerden, sürgünlerden, Nurlar daha da parladı. Karanlık ufuklar bu nurla aydınlandı. Gönüller Nurlara meftun oldu. Hayatlar çağın tefsiriyle manasını ve maksadını buldu. Ve hâlâ bulmakta, dolmakta, Nurlar dünyanın her köşesine yayılmakta... 

Bir 23 Mart daha geldi, gözlerimiz  bir kere daha doldu Üstadım. Kalp hüzünlenir, göz yaşarır… Ama bize bu hüzünler bir umuttur, şevktir. Nurlara bir kez daha sımsıkı sarılmaya vesiledir. Ve de biz seni sadece bugün değil her gün anarız; her Risaleleri okuduğumuzda, her bir ders-i Nur’da, her hizmete koştuğumuzda, seni yanımızda hissederiz.

Rabbim bizi senin yolundan, Sünnet-i Seniyye, iman, ahlâk yolundan ayırmasın. Senin talebeliğine erişebilmeyi bizlere nasip etsin inşallah. Cennet-i Baki’de Nur dersleri makamında buluştursun. Makamın nur üstüne nurlarla dolsun canım Üstadım...