Barla’da akbaşlı çocuklarla karşılaştım. Akranlarım… Bazıları da arkamızdan gelen nesillerden… Aynalara bakamadığımızdan hep başkalarını akbaşlı görür olduk.

Barla’daki sekineti keşfedenler, her sene uğruyorlarmış bu köye… Sükûnetle sekinetin sarmaş dolaş oldukları bu beldedeki manevî hazzı, ziyaretçilerin simalarında görmemek mümkün değil Seyda’nın köyünde… Topraktan fışkıranların coşkunluğu, hakikaten Barla’yı Cennete benzetenlere hak verdiriyor bu mevsimde. 

Barla’yı sevenler, Barla’yı ilimle güzelleştirselerdi diyor insan… Yenileme, restorasyon veya tamirler yapılırken asılları yok edilmeseydi ne güzel olurdu. Yapanlar mutlaka sevgilerinden yapmışlardır. Muhabbetle hikmet el ele verseydi, mutlaka daha güzel olurdu.  Dinî turizm veya inanç turizmini Barla’da teşvik edenler de dikkat etmeliydiler. Kırk yamalı elbise, bir tas çorba ve bir parça ekmekle sekiz senesini bu Barla’da geçirmiş, 19. Lem’a’yı Barla’da yaşamış ve devletin bütün ihsanlarını elinin tersiyle çevirmiş bir Bediüzzaman’ın Barla’sında; onun ruhuna ve kastettiği manalara uygun manzaralar da oluşturulabilirdi… Manasının maddeye yol gösterdiği bir Barla’yı, eminim ki ziyaretçileri daha çok seveceklerdir.

SEYDANIN MESCİDİNDE HERKES ISPARTALI…

Ha  Isparta olmuş, ha İsparit… Ne fark eder ki… Tıpkı Tiflis ile Bitlis’in kardeşlikleri gibi… Caminin avlusunda Türkiye  mozayiğini  seyredenler soruyorlar… Nerelisiniz? Burada herkes Ispartalı diyor birileri. Üstadın memleketi Van’dan teşrif etmişler kadar; Çanakkale’den, Muğla’dan ve Kırklareli’nden iştirak edenler de Ispartalıyız diyorlar. Samsun’dan Antakya’ya ve hatta Almanya’ya kadar. Dedim ya… Burada herkes Ispartalı… Caminin avlusundaki tahassür dolu muhabbet denizinin dalgalanışı, görenlere; elhamdulillahi haza min fadli Rabbî dedirtiyordu. Bunca fırtına, bunca sadmeler ve bunca fitne tuzaklarına rağmen Türkiye o gün Ispartalıydı ve Seyda’nın etrafında dönüyordu bütün gündemler. Bir türlü manşetten indirememişlerdi Garibüzzaman’ı…

GÜL MEVSİMİNDE GÜL DERDİK ISPARTA’DA…

Isparta gülü özeldir ve orijinaldir. Genlerine müdahaleyi reddeder. Gösterişten azade ve herşeyi ile mütevazidir. Gülcülerin arasında, gül bahçesinde gül topladığımızda, dikenlerinin de diğer güllerden çok farklı olduğunu gördük: Batmıyor ve kanatmıyor teninizi… Uzaktan duyuluyor gül bahçesinin kokusu… Kadınlı erkekli sepetlerine gül dolduranlardan öğrendik ki, bir kilo gül çiçeğini toplayana bir lira veriyorlarmış. Şiraz’ın gülleri gibi her gün yeniden açtıklarından her sabah toplamak gerekiyormuş Isparta güllerini…

Isparta’da gülün mevsimi vardır. Müdahale ile yılın on iki ayında açan gösterişli ve kokusuz gülleri, Ispartalılar henüz tanımıyorlarmış.

Isparta’ya Gül şehri ve Gülşehir denilse Kırşehir üzülür mü? Devrimlere karşı çıktığından, ismi “Gül”den “Kır”a çevrilerek cezalandırılmış. Isparta’ya arkadaş olup tekrar Gülşehri olabilir, diye düşünüyoruz.

Gül mevsiminde Isparta’da iki âlem göründü, bize.. Medresetüzzehra isminin gülü çağrıştırdığı kadar, Seyda’yı da çağrıştırdığını artık bütün cihan biliyor.

Diğeri de, İslamköy’de, Kahraman Hafız Ali  Ağabey’in talebesi, hürriyet ve demokrasi kahramanı Süleyman Demirel’dir. Isparta’nın nişanesi… Kabrinde Kur’ân okunduğunda bunu hakkalyakin gördük. Kabri etrafıyla Isparta güllerine gark olmuştu. Çalca Tepesi’ndeki türbesinde, güllere bürünmüştü merhum Süleyman Demirel…