Bundan birkaç sene önce çokça duyduğumuz “toplum mühendisliği” ifadesi, son zamanlarda yerini sıkça işitmekte olduğumuz “algı yönetimine“ bırakmış görünüyor.
Aynı manayı çağrıştıran bu kelimelerle “efkâr-ı ammeyi iğfal“ veya “kamuoyunu yanıltma“ anlamlarının kastedildiğini artık herkes biliyor.
Yazımızın başlığına tiyatro dediğimizden, elbette gücenmeye kalkışanlar olacaktır. Candan-ciğerden iki arkadaşın, rolleri gereği seyirci önünde birbirine düşmanlık etmelerini, dar dairede ancak tiyatro ile izah edebiliriz. Oyunu yazanları, sahne ve dekorlarını hazırlayanları ve genel organizasyonlarını üstlenenleri tanıdığınız halde, hakikati seyreder gibi hadiselere bakmanın, bir insanlık suçu olduğunu düşünüyoruz.
Merkel şu üç dönem içinde, İslâmî semboller üzerinden seçmenine mesaj verirken, İslâm’a yaptığı zararları anlamayanlar, hadiselerin hakikatlerine kör olanlardır demek zorundayız. Bir düzine kötülük ve düşmanlıktan sonra, küçük bir jesti ile seyircileri manipüle edebilen bir başbakana sahip olduğundan dolayı Almanlar acaba seviniyorlar mı?
Arap Baharı’na seyirci kalan Merkel’in, Erbil üzerinden terör örgütlerine sağladığı silâhların teslimini Von Der Leyen’ce nasıl gerçekleştirdiğini yazmıştık. Politikayı kapital ile parçalayan Merkel’in; Marksist temellere sahip hem PEGİDA’ya, dolaylı olarak hem de AFD’ye sağladığı maddî manevî yardımları, oyunun ince dizaynı ve başarılı teşhiri sayesinde Almanya kamuoyu anlayamamıştı.
ALMANYA ZEMİNİNDE TÜRK SİYASETÇİYE POLİTİK ŞOV YETKİSİ…
Ahirete intikal etmiş Erbakan ve Türkeş’in Almanya’da epeyce sevenleri vardı. Her ikisi de sevenlerine sivil toplum platformlarında siyasî kimlikleriyle hitap etmek istemişlerdi. Müracaatlarına Alman devleti menfî cevap vermişti. Millî Görüş’ün dar çerçevesi veya Türk Federasyonu’nun çok kısıtlı imkânlarıyla ancak siyasî taraftarlarını ziyaret edebilmişlerdi.
AKP’ye yüz bin kişilik salonları tahsis eden Merkel, Alman toplumunun hiç de alışık olmadığı bu imkânı Erdoğan’a neden veriyordu? Şu son genel seçimlerde DİTİB’e ait camiler birer seçim bürosu olarak kullanılmış ve camilerin önünden konsolosluklara Türkiye parasıyla otobüsler kaldırılmıştı. Değil yalnızca Almanya’nın, hiçbir AB ülkesi kamuoyunun kabul etmeyeceği manzaraya Merkel neden müsaade etmişti ki? Berlin’de, Köln’de, Brüksel ve diğer büyük şehirlerde AKP’nin reislerine gösterilen müsamaha, sol gruplarca organize edilen İslâm ve yabancı düşmanlığının taban bulmasına büyük imkân sağladı. Bilerek, radikal gruplarla Alman demokrasisinin yara almasına çalışıyordu Angela...
George Soros ile birlikte, Arap Baharı ile perişan edilmiş milletlere sahip çıkması ve Avrupa halk ve siyasetçilerini harekete geçirecek üslûplarla bu meseleyi ele alması da, AB’deki çatışmayı derinleştirmekten başka bir şeye yaramadı. Merkel, neoliberallerin malî temsilcisi Soros ile ortak projeler hazırlayarak, Avrupa’daki İslâm düşmanlarını uyandırma ve birleştirme peşindeydi kanaatimizce… Almanya’da, 2015 Noelindeki Arap gençlerinin Alman kadınlarına sarkıntılık yapma oyununu da buraya dahil edebiliriz. Bütün bu oyunları hazırlayan Merkel ve ekibinin, AKP olmadan Müslümanlarla bir şey yapamayacağını herkes biliyor. Tıpkı Irak savaşı ve Arap baharındaki rolleri gibi…
SON OYUN
Birçok Batılı ülkenin, hassasiyetinden dolayı pek girmediği 1915 Ermenî tehciri meselesine Merkel neden girdi? Altı ayı aşkındır, hem Türkiye muhalefeti ve hem de Almanya’daki bazı sivil toplum temsilcileri, bu tasarının meclise geleceğini söylemelerine karşın, Merkel ile AKP oyunu tezgâhlandıktan sonra geride durmayı tercih ettiler. AKP, neye karşılık kaleyi boş bırakıyordu ve Merkel ise bu karar ile neyi hedefliyordu dersiniz? Cevap tek kelime ile; çatışma. Demokrasi, insan hakları ve barış ortak paydalarında birbirine destek veren Alman ve Türk kamuoyularını birbiriyle çatıştırmaktan başka hangi maksat olabilirdi ki...
Merkel, Alman halkının arasındaki gelir uçurumunu derinleştirmeye çalışırken, AKP de Mustafa Kemal ve İnönü’nün; 25 senede Kürtlere yaptıkları zulmü iki üç seneye sığdırmaya çalışıyor.
Fakat oyun mükemmelce konuyor sahneye... Çöplüklerde bira şişesi toplayan Almanların sayısı artıyor, radikal sol gruplar meşrû siyasetin dışında kuvvetleniyorlar ve Almanya demokrasisi kan kaybediyor bu çatıştırma projeleriyle... Geçmişteki komünistlerin bekledikleri ihtilâl, çatışma ve kaos iklimi Almanya’da yavaş yavaş kendisini hissettirmeye başlıyor kanaatindeyiz. Merkel’in Kiev’de, AB ile Rusya’yı çatıştırma projesindeki rolünü de unutmamak lâzım. Neoliberallerin Çipras üzerinden Yunanlıların sahneye çıkarmalarını ise, yine Putin engelledi.
AKP’nin çatıştırma, tahrip etme ve kaos projelerindeki başarısı elbette Angela’nın gerisinde kalmıyor. Bugün nifaktan tedirgin olmamış bir mü’mini göremiyorsunuz camilerde. Minberler örtülü propaganda mahalleri oldu. Paralel diye yalnızca bir cemaate yapılan zulüm, bütün cemaatlerin kapısını çalmaya başladı bile... Devlet kadrolarındaki dindarların, 28 Şubat dönemi kadar tedirgin olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz. Belki de, devrimcilikle daha da ilerde olduğunu ispatlamaya çalışıyor siyasal İslâmcılarımız.
Kemalizm, komünizm ve masonluk teknesinde yoğrulan ihtilâl ve devrimleri Müslümanlık katkılarıyla sağlamlaştırmayı, ancak AKP becerebilirdi. Moritanya’dan Bangladeş’e kadar meydana gelen müessif hadiselerle ve akan kanlarla tarihin bir arada anacağı AKP’nin, Merkel ile uyumlu tiyatrosunun esas müsebbiplerinin kimler olduğunu, basiretli okuyucularımız elbette biliyorlar.