Said Nursî’yi şeytandan kaçarcasına siyasetten kaçıran şartların günümüzde de devam edip etmediğini yeni değerlendirmelerle öğrenebiliriz. Din, vatan ve millet için siyaset âlemlerini pencerelerden seyredip ikaz ve irşad edenleri profesyonel politikacılardan ayıramayanlar, Nur Talebelerini siyasetçilikle ittihama hâlâ devam ediyorlar. Bu ithama sebep vehimleri ortadan kaldırmak için isterseniz bu sürecin kronolojisine dönelim. 
Meşveret ve şûra ile derlenen-toparlanan Nurcuların 1960’lı yılların sonlarında, içtimaî hayata yönelik faaliyetlerinde ivme kazandıklarına şahit oluyoruz. İçerideki siyasî ve dışarıdaki zararlı cereyanlardan talebelerini korumaya çalışan Üstadın lâhika mektuplarının bir manada devamı manasındaki “gazete” fikri cemaatçe benimsenince, haftalık İttihad gazetesi 1967 yılında neşir hayatına atılır. Aynı günlerde “siyasal İslâm” düşüncesini gençlerimiz arasında yaymak için Arapçadan Türkçeye onlarca kitap tercüme edilmiş (Mevdudi ve Seyyid Kutup başta). Bir müddet sonra (21 Şubat 1970), Yeni Asya gazetesini Nurcular günlük olarak çıkarırlar. Üstadın hemen hemen bütün talebelerinin kararı ve tasvibiyle çıkan bu gazetenin önemli vazifelerinden birinin siyasal İslâm yoluyla Türkiye Müslümanlarına getirilmek istenen zarara karşı durmak olduğunu ifade etmiz belki de malûmuilam nev’înden olacaktır. Buradaki düşüncenin sırf İslâmı ve Müslümanları başta Kemalizm olmak üzere dâhili ve harici zararlı cereyanlardan korumak olduğuna, bir partiye karşı hasmane bir tavır olmadığına bir delil de, o günlerde yaşanan diğer bir gelişmedir. Komünizmle mücadele perdesi altında Kemalistlerin kullanmak istedikleri ırkçılığın Türk gençleri arasında taban bulmasına karşı Zübeyir Gündüzalp’in teklifiyle Nurcular, Bekir Berk ile N. Mustafa Polat’a “İslâmî Hareket ve Türkeş” kitapçığını hazırlatacaklardı.

SİYASAL İSLÂM PARTİLEŞİYOR

Kemalistlerin Demokratları parçalayarak durdurma çerçevesinde kurumlaşmasına yardımcı oldukları o günün siyasal İslâm hareketinin işaret fişeğini Erbakan atmıştı. Demirel’in yardımıyla Türkiye’nin vitrinine yükselmiş olan Erbakan’ın, Millî Nizam hareketini başlatırken en büyük ümidi elbette Nurculardı. Ama Nur Talebelerinin o günkü şûrâsı, Bediüzzaman’ın siyasî ve içtimaî çizgisini “Beyanat ve Tenvirler” eseriyle ortaya koyarken Türkiye Müslümanlarını siyasal İslâma karşı ikaz etmişlerdi. Dine hizmet niyetiyle siyasete atıldıktan sonra dünyevîleşme dalgalarınca yutulan MNP ve MSP gibi hareketlerin harcında maalesef bazı Nur Talebelerinin katkılarını da gözardı edemeyiz. MNP’nin hedefi diğer dinî cemaatler gibi Nurcuları da bünyesine katmaktı. Cemaati yanına çekmek maksadıyla vitrinine yerleştirdiği Nurculardan bazılarını da milletvekili yapmıştı. Gel gör ki Nur Cemaatinin şahs-ı manevisi bu oyunu bozmuş, naşir-i efkârı olan Yeni Asya gazetesi vasıtasıyla siyasal İslâmın mahiyetini kamuoyuna anlatmaya muvaffak olmuş, 1977 seçimlerinde Erbakan’ın partisi yüzde ellilik bir düşüş göstermişti. Siyasal İslâmı programlayan bu partinin mahiyetini kitlelere izah eden Yeni Asya’nın broşürlerinin bu sürece müsbet katkılarını o günün siyasal İslâmcıları hatırat ve beyanlarında itiraf ediyorlar. İlginç olan bir husus da MSP’nin vitrinine yerleşmiş Nur Talebeleri, bir iki kişi hariç, 1977 seçimlerinde partiden uzaklaştırılacaklardı. 

BAĞIMLI SİYASAL İSLÂM

Avrupa’ya bağımlı Türkiye siyasetindeki siyasal İslâmın Kemalizm üzerinden ikinci Avrupa’ya bağlandığını yaşadığımız yakın geçmişteki hadiseler az çok gösteriyor. TSK içindeki devrimci subayların önderliğinde gerçekleştirilen 12 Mart muhtırası sonrasındaki siyasal İslâm süreci de bunu ispat ediyor. O dönemin paşalarından Muhsin Batur ile Turgut Sunalp’ın, muhtıra üzerine İsviçre’ye giden siyasal İslâmcıların o günkü temsilcisini bin bir vaad ve davetle Türkiye’ye getirmeleri, bu çerçevede ilginç bir tarihî karedir. 
Anlattıklarımız yalnızca Türkiye siyasal İslâm’ını ilgilendirmiyor. Pakistan, Mısır ve diğer ülkelerde de benzeri hazin hikâyeler yaşanıyor. Menfaat üzerine dönen siyaset canavarı dinî değerler başta olmak üzere, idealleri, itikatları, takva ve iffetleri yutuyor. O dönemleri kitaplaştıran Gündüz Sevilgen ve hatıralarını aktaran Tevfik Paksu gibi isimlerin anlattıklarında bu hususu daha net görebilirsiniz. Siyasetin bu dehşetli düsturunu bilen Bediüzzaman, M. Kemal’in vekillik, yüksek maaş, doğu vaizliği ve Ankara’da köşk tekliflerini elinin tersiyle itmişti. İşte bu istiğnayı “ben Nurcuyum” diyen herkesin göstermesi, meslekleri icabınca farzdı. 1969, 1973, 1977 ve diğer bütün seçimlerde Yeni Asya çevresinde temayüz etmiş talebelerin bu istiğnayı devam ettirmeleri, onların meşreplerine olan sadakatlerinin bir ispatıydı. 

Elhasıl:

Nurcular; dışarıda global dinsizlik cereyanlarının, içeride Kemalizmin yörüngesinden kurtulamayan siyasetlerden, bilhassa dinî söylemli siyasetlerden devamlı kaçındılar. İhvan’ı Mısır’da siyasî arenaya çekenlerin dostları olmadığını zaman gösterdi. Kendi mecrasında İslâmî hizmetlerde “sırren tenevveret” prensipi çerçevesinde mücahede eden bir cemaatin siyasal İslâm saikasıyla deşifre edilmesi, bize de büyük zararlar getirdi. Siyasetin günümüzdeki zalim, gaddar ve dünyevîleşen yüzünden uzak kalan Nur Talebelerinin bu tavır ve çizgisinin haklılığını zaman ve hadiseler her geçen gün daha net bir şekilde gösteriyor.