Fıtrat hiç yalan söylemiyormuş… Ve nihayet Kâni’ler Yani olmuyormuş.

Şu tanzimlerin, tüketim canavarlarıyla savaşıp enflasyonu yenmeleri niyetiyle, yeniden açılmalarının bende tedaiye yol açtığı o kadar çok mana var ki… Dile gelmelerine müsaade etsem köşeler, dizi yazılar ve hatta kitaplar yetersiz kalacak. Bütünü bir tarafa bırakıp birkaç işaretle bazı parçaları nazarlarınıza arz edeceğim.

Günümüzdeki AKP kadrolarının “millî selâmetli” ve “refahlı” zamanlarını, çok yakından takip etmiş birisi olarak, tarihe şahitlik etmenin zevkini yaşıyorum, bugünlerde. AKP’nin Özal’ın mirasına doğrudan doğruya sahip çıktığı ve liberal ekonomiyi dalgalandırmaya başladığı günlerde, avazı çıktığı kadar bağıran bir “dostun” itirazını, mevcut hükümetimizin bir kısım kurmayları hatırlarlar. Özal’ın Ronald Reagen, M. Thatcher ve Helmut Kohl ile birlikte “yeni dünya düzencilerinin” ekonomik programlarını küreselleştirme yolundaki mücadelelerini, neoliberal ekonomistleri tanıdıkça takip etmeye başladık. Soros ile Thatcher’in hocası ve o günün Londra ekonomi ekolünün üstadı Karl Raymund Popper’i ve daha sonra Fredrick Augustfo Hayek ile Mont Pelerin topluluğunu, gelişen olaylarla birlikte tanıdık. 

Meseleyi dağıtmadan şu vurgu ile esas konuya girelim: Yeni Liberallerin temsilcisi Özal’ın yarım bıraktığı projelere eski akımcılarımız sahip çıkmışlardı: Özelleştirme, global sermayeye karşı devletlerin ekonomik ve siyasî gücünü küçültme, tüketimi modern reklâm ve propaganda ile arttırma ve globalleşmenin önündeki engellerini kaldırma…

Bu işi 1970’lilerin “Siyasal İslâm” ekolünden gelen arkadaşlar yapamazdı. Çünkü onlar daha çok “sosyal devlet” ve “millîlik” çizgilerine yakın fikirlerle yetişmişlerdir. Aynı mahalleye mensup bir Müslüman olarak; Neoliberal olacağına “Millî ve Sosyal İslâmcı” olmasını arkadaşlara tavsiye ediyorduk.

Olan oldu, ölen öldü… Tam on yedi senedir... Özal devletin geçmişini satmıştı, AKP ise daha çok geleceğini ipotek altına aldırdı. Devletin elindeki-avucundaki mahrem millî varlıklara kadar “Özelleştirme musîbeti” uzandığında “devlet bakkallık yapmaz” sloganı ile kendilerini müdafaa edenler, bugün pazarda mercimek-soğan satıyorlar. Milletin ve ülkenin faydasına olan her helâl icraata elbette ‘evet’ diyeceğiz. Dün şu şekilde konuşan arkadaşlar, bugün aksini yapıyorlar demeyiz. Ayrıca, ülkeyi haraç-mezat dinazorlara sunan geçmişteki neoliberal ekonomiden vazgeçtikleri için de tebrik gerekir.

AKP’NİN ÇEKİRDEĞİ NEOLİBERAL DEĞİLDİ… 

Kimliklerimizi gizleyebiliriz, fakat tarihe mal olmuş kimliklerimizi asla! Hasan El Bennayı, Seyyid Kutub’u, Mevdudi’yi veya Ali Şeriati’yi okuyarak dimağlarını besleyenler, ne Popper ve ne de Milton Freedman ile asla anlaşamazlardı. Geçici dünya arzular zihnî, kalbî yanılgılar ve birilerinin hasis menfaatleri uğruna dindar kitleleri, tam on yedi sene sürecek bir dolduruşa getirmeleriyle başladı bu süreç... İdeallerin, ulvî seciyelerin, uhrevî dostlukların ve dindaki kardeşliklerin; Temmuz güneşi görmüş karlar gibi eridiğine şahit olarak geldiğimiz şu günlerde neoliberal ekonomiye olan isyanın dalgası pazarlara vurunca tekrar 1990’ların ilk senelerine giderek halkın memnuniyeti için “tanzime” dönüldü.

Bunun bir çözüm olmadığını, bu işleri tanzim edenler de biliyorlar. Kendilerince global işgali durdurmaya çalışıyorlar. Milletin dayanağı olan kaynaklar, fabrikalar, rafineriler, limanlar ve imalathaneler satılınca, “tanzimlerle” mücadelenin de başarılı bir yol olmadığını, tanzimden istifade eden vatandaşta biliyor… Peki nereye kadar… Latin Amerika’dan, Çin’den veya Afrika’dan ucuzca gıda maddeleri yüklenmiş İstanbul ve İzmir yoluna giren gemilerin ve üreticilerinin de neoliberal olduklarını anladığımız gün elbette millî ekonomiye ve esas demokrasiye döneceğiz bir gün.