Yazıklar olsun!

Güneyimizde, aha şuracıkta, vahşî ölüm makineleri, korkunç ölüm kurşunları iş başında, ölüm yağdırıyor. Her gün ölüm kusuyor. Bir seri katil var, adına Esad diyorlar, insanları pazar yerinde, evlerinin içinde, odalarında sinek kadar değer vermeden öldürüyor, biçiyor, telef ediyor. Çocukların, kadınların, sivil insanların evlerini, işlerini, pazar yerlerini, hayatlarını, hayallerini, düşlerini başlarına yıkıyor.   

İnsanlık seyrediyor. Koca insanlık! Öküz insanlık! Ruhsuz insanlık! Haris insanlık! Vicdansız insanlık! Birleşmiş Milletler de dâhil… Herkes adeta davul çalıp seyrediyor! 

Birleşmiş Milletler işe yaradığını sanıyor belki bazen; ama şu an bu ölümü bitirecek projesi yok, tepkisi yok, sesi yok, çözümü yok!

İnsanlık seyrediyor bir macera filmi, bir polisiye filmi seyreder gibi. 

PlayStaiton’da ölüm oyunu oynayan çocukları seyreder gibi.  

Orada, pazar yerinde, evlerinin içinde, sofralarının başında öldürülenler sinek olsaydı, tavuk olsaydı, kedi olsaydı, kuş olsaydı hayvan-severler sokaklara dökülürdü!

Neden kimsenin kılı kıpırdamıyor?

Neden insanlar insan ölümüne bu kadar sessiz kalıyor?

Neden devletler buna dur demiyor? 

Neden Müslüman vicdanlar bu işi kanıksıyor?

Neden Müslüman devletler pısırık, işlevsiz, aymaz, günlük hesap ve çıkar peşinde?

Devletler hesabı kitabı olunca mı dur der gözükecek? Öyle ki on senedir oraya giren devletler de bu akan kana dur demediler! Tam tersine akan kanı körüklediler. Yangını büyüttüler. O toprakların asıl sahiplerini, köylülerini, yerlilerini, sakinlerini ya öldürdüler, ya da göçe zorladılar. Bu kanın da sorumlusu oldular!

Yazıklar olsun! 

Dünya yüzünde akl-ı selim bir devlet yok mu bu kurşunlara ses verecek? 

Dur demekten geçtik artık, ses veren neden kalmadı? 

İnsanlık neden öldü?

Suriye İnsan Hakları Ağı, Beşşar Esad ve destekçilerinin, 26 Nisan-12 Temmuz’da, İdlib Gerginliği Azaltma Bölgesi’ne düzenlediği saldırılarda 157’si çocuk, 111’i kadın 606 sivilin öldüğünü duyurdu.  

Yazıklar olsun!

Müslümanlık Öldü mü?

Bu bir mezhep kavgası mı?

Bu bir muhalefet kavgası mı? 

Bu neyin kavgası hey Esad! 

Çocuklardan, kadınlardan, sivillerden ne istersin? Bu ne yüzsüzce, bu ne haince, bu ne onursuzca savaş? 

Muhalefet varsa bile, muhalefetle savaşmanın öldürmekten başka yolu yok mudur? Bir gâvura sırtını dayayıp kendi insanını öldürmek nasıl bir aşağılık durum?

Diplomatik ilişkiler hep çıkar hesabına mı işletilir? İnsanlık namına işletilmez mi? Ölüm olmasın diye işletilmez mi? 

Birleşmiş Milletlerin etkin bir çözüm çabası neden yok? Etkin bir sesi soluğu neden yok?

Bir tek yürekli sesin çıktığını duyduk şimdiye kadar! Bir Papa’nın sesi!

Geçen hafta bir Papanın sesi cılızca verildi basında. Katolik dünyasının ruhanî lideri Papa Francis’in Esad’a mektup yazdığı yer aldı haberlerde. Kardinal Peter Kodwo Appiah Turkson ve Papa’nın Suriye’deki elçisi Kardinal Mario Zenari’nin, Şam’da Beşşar Esad’la görüştüğü, Papa Francis’in Suriye’deki ve özellikle de İdlib’deki insanî durumla ilgili duyduğu derin endişeleri kaleme aldığı mektubu kendisine ilettiği yazdı gazetelerde.

Ama henüz tek bir ses! Tebrike şayan!

Bu asil davranış cinsinden başka yok mu hey dünya? Nereye gittin?

Başka din kalmadı mı yeryüzünde? 

Başka temiz vicdan kalmadı mı?

Sahi, Müslümanlık nerede? Müslümanlık öldü mü? Müslümanlar ayakları üstünde dik mi duramıyorlar? Neden ses vermiyorlar?

Allah’ım sen bize mukayyet ol!

Ses de yeter hey vicdanlı yürekler! Vicdanlı dernekler, vakıflar, sivil toplum örgütleri, insan hakları savunucuları, kadın hakları savunucuları, hayvan hakları savunucuları… 

Ses de yeter! Sesiniz çıksın! Ölümler dursun! 

İyi insanların sesleri çıkmazsa, kötü insanlar dünyayı Cehenneme çevirecekler!

Sesiniz çıksın!