MUGAYYEBAT-I HAMSE  

İnsanın bilgisi sınırlıdır. Gaybı ise Allah’tan başka kimse bilmez. Kur’ân insanın bilme imkânı olmadığı bazı hususları şöyle sıralıyor: “Kıyâmetin vaktine dâir bilgi Allah katındadır. Yağmuru O indirir. Rahimlerde olanı O bilir. Hiç kimse yarın ne kazanacağını bilmez. Hiç kimse nerede öleceğini bilmez. Muhakkak ki Allah her şeyi hakkıyla bilir, her şeyden hakkıyla haberdardır.” 1

Âyette özetle kıyâmetin ne zaman kopacağını, yağmurun ne zaman yağacağını, ana rahmindeki çocuğu kimse bilmediği gibi, hiç kimsenin de yarın ne kazanacağını ve nerede öleceğini bilmediği belirtiliyor.

Bunlara mugayyebât-ı hamse, yani beş bilinmeyen denmiştir.

RÖNTGEN ŞUÂI NEYİ GÖRÜYOR?  

Ana rahmindeki uzuvları teşekkül etmiş çocuğun erkek mi, kız mı olduğunu röntgen şuâıyla görmek ve bilmek bu âyete aykırı düşmez. Çünkü:

1- Röntgen şuâının gördüğü şey artık gayb olmaktan çıkmıştır. Röntgen şuâı, olmayan bir şeyi görüyor değil; var olan bir şeyi görüyor. Nitekim aynı çocuk henüz embriyo hücresi halinde iken röntgen şuâı erkek mi kız mı olduğunu göremiyor. Ancak çocuğun kafası, gözü, kalbi ve sair uzuvları teşekkül ettikten sonra görebiliyor ki, bu gaybı görmek değildir.

2- “Rahimlerde olanı sadece O bilir.” Âyetiyle kast edilen bilgi, ana rahmindeki çocuğun sadece erkek mi kız mı olduğu bilgisi değildir. Âyetin mânâsını daraltmayalım. Bediüzzaman Hazretleri’ne göre, âyette çocuğun husûsî istidâdı, özel kabiliyetleri, zekâsı, gelecekte yapacağı çalışmaları, alacağı başarıları, kader çizgilerinin ipuçları ve sîmâsındaki gizli sırlar ve mühürler kast edilmiştir ki, çocuğu bu şekilde bilmek, ancak gaybın gerçek bilgisine sahip olan Allah’a mahsustur. Yüz bin röntgen veya insanoğlunun röntgene eş değer yüz bin fikri olsa ve birleşse, o çocuğun bütün diğer insanlara karşı alâmet-i fârikâsı bulunan, o çocuğa özel verilmiş olan hayat programına ait sîmâsındaki maddî mânevî çizgilerin gerçek mânâlarını keşfedemez ve okuyamaz! 2

BİR CENİNDE İKİ CİLVE  

Saîd Nursî Hazretleri’ne göre, ana rahmindeki çocukların maddî ve mânevî sîmâlarında Cenab-ı Hakk’ın iki cilvesi vardır:

1- Çocuk ana uzuvlarda tıpkı diğer insanlar gibidir ki, bu durum, bu çocuğun yalnızca diğer insanları yaratan Allah tarafından yaratıldığının delilidir. Yani bu Allah’ın birliğini gösterir bir belgedir. Çocuğun yaratılmış ve meydana çıkmış olan simasında Allah’ın birliğini ve hiçbir şeye muhtaç olmadığını gösteren hususî imzalar ve özel işaretler vardır. Bunu en kaba insanlar bile görürler ve tasdik ederler.

Bu dil ile çocuk bağırıyor ki: “Bana bu simayı ve azayı veren kim ise, bütün insanlara aynı azaları veren de O’dur. Bütün insanların yaratıcısı da O’dur! Ve bütün canlıların Hâlıkı da O’dur!”

İşte ana rahmindeki çocuğun bu dili gaybî değildir; gün yüzüne çıktığı için herkesçe mâlûmdur ve bilinebilir. Bu, görünmeyen âlemden, görünen âleme girmiş bir dil ve bir dal gibidir.

2- Çocuğun husûsî istidâdı, ferde özel sîmâsı, özel kabiliyetleri ve ferdî ayrıcalıkları ise bu çocuğu diğer insanlardan ayıran farklılıklardır ki, bu da, Yaratıcının zengin iradesini, herkesi ayrı ayrı kucaklayan hususî rahmetini ve irâdesinin tecellîsinde hiçbir sınır tanımadığını kulakları patlatırcasına bağırıp gösteriyor.

Fakat bu dil gaybîdir, gaybların gaybından geliyor. Allah’ın ezelî ilminden başka hiç kimse, meydana gelmeden ve ortaya çıkmadan onu göremiyor ve keşfedemiyor. Bu sîmâ, ana rahmindeki cenini görmekle bilinmiyor!

Netice olarak: Ceninin hem görünmeyen istidat simasında, hem de görünen sîmâsında, Allah’ın hem birlik delili vardır, hem de irâdesinin her şeyi ayrı ayrı kuşattığının işareti vardır. 3

Dipnotlar:

1- Lokman Sûresi: 34.

2- Lem’alar, s. 115.

3- Lem’alar, s. 116.