İstanbul Üniversitesinin Kongre salonunda yapılan panel Risale-i Nur ışığında Ortadoğu’yu her açıdan ele alarak dinleyicilere geniş bir ufuk açtı.

Bir gün öncesinde konusunda ihtisas sahibi bilim insanlarının yaptığı masa çalışmaları neticelerinin sunumlarını dinledik. Ardından panelistlerin konuşmalarına geçildi.

Gazetemizde panelin haberine geniş bir şekilde yer verildiğinden ben sadece gerek konuşması, gerek kıyafeti ve tavırlarıyla ilgimi çeken Suriye Diyanet İşleri Başkan Vekili ve Haseki Müftüsü İbrahim Nakşibendî’nin not aldığım konuşması üzerinde durmak isterim.

İBRAHİM NAKŞİBENDÎ

Risale-i Nur’ların Suriye’de basılması ve tanıtılması çalışmalarında aktif olan Nakşibendî panelde “çok kanatlı” bir bilim insanı olarak takdim edildi. Hem Mısır’daki El Ezher Üniversitesi mezunu bir akademisyen, hem tasavvuf yönü olan bir kalp insanı (Mevlânâ Halidi Bağdadî’nin ekolünden), hem de Risale-i Nur’ları hayat rehberi alan bir Nur Talebesi…

Merhum Abdülkadir Badıllı Ağabeyin de icazetini o vermişti.

İbrahim Nakşibendî’nin dedesi Şeyh Hasan Nakşibendî, Bediüzzaman Hazretleri ile birlikte 1. Cihan Savaşına savaşa katılmış bir zat. Savaş sonrasında da Bediüzzaman Hazretleri ile irtibatını koparmamış Nusaybin ve Suriye’de onunla görüşmüş.

Şöyle anlatıyor İbrahim Nakşibendî: “12. 12. 1972’de yüz yaşında vefat eden dedem Bediüzzaman’a muhabbetini hep devam ettirdi. Babamdan naklen dinledim. Dedem Üstadın ‘namazın kerametidir!’ diyerek kendini gizlediği bir olaya şahit olmuş. Çölde susuz kaldıkları bir ortamda namaz için su ararken Üstad Hazretleri sarığını kuma daldırıyor ve dedemin de içinde bulunduğu arkadaşlarını “Allah bize su gönderdi. Namazın kerameti!” diyerek yanına çağırıyor. Bunun bir benzeri de kelepçelerinin açılmasıdır. Aynı şekilde Bediüzzaman Hazretleri o olayda da “namazın kerameti” demiştir.”  

“Bediüzzaman Hazretleri, Peygamberimize (asm) tam anlamıyla ittiba etmiştir. Arkasından gidilecek mürşid odur.  Hutbelerimde bunu hep ifade ettim, ediyorum. Ama ulemanın çoğu beni dinlemediler. Bazı ulemalarla düşmanlığımız önceden vardı, şimdi de var. Devam edecek… Bir Arap atasözünde denildiği gibi: ‘Göz görüyor, fakat el kısa!’ Halimiz bir Arap kıssasında anlatılan şu tabloya benziyor: Çölde susayan bir deve ne yapacağını bilemiyor. Oysaki taşıdığı yükünde su var, istifade edemiyor.

İslâm dünyasındaki yangında kurunun yanında yaş da yanıyor. Güçlü İslâm ülkelerini uyanık sanırsınız, ama uykudadırlar. Umurlarında bile değil yangın.

Araplar Siyonistleri memnun etmek için kapılarını Suriye’ye kapattılar. Bizi Osmanlının torunları kabul etti. Sizlerin arasında bulunmaktan, buradaki kardeşlik kokusundan mutluluk duyuyorum.

Problemlerimize tek çözüm Kur’ân-ı Kerîm’e geri dönmek, ikincisi Bediüzzaman’ın formüllerine, Risale-i Nur’a sımsıkı sarılmak. Sadece Müslümanların değil, insanlığın da kurtuluşu bunda. Allah’a dönüş yaptığımızda bütün sıkıntılarımızdan kurtuluruz.”

HÜLÂSA

Onun ifadesiyle “İstanbul Bizans’ın başşehriyken Fatih’in fethiyle İslâm’ın ümidi haline gelmişti, tıpkı Selâhaddin-i Eyyubî’nin ümit olması gibi…”

Her şeye rağmen ümitvardı…

Bizler de öyle.

Yeni faaliyetlerini beklediğimizi ifade ederek, düzenlemiş olduğu bu güzel panel için Risale-i Nur Enstitüsüne teşekkür ediyoruz.