Zira ihlâs ibadetlerin ruhudur. Ruhsuz bir beden ne anlam ifade ediyorsa, ruhu olmayan ibadetler de arzî olur, semaya yükselemez desek hata etmiş olmayız!
İhlâs Risalesinin giriş bölümünde Üstad Hazretleri “Ey ahiret kardeşlerim ve ey hizmet-i Kur’ânîyede arkadaşlarım! Bilirsiniz ve biliniz!” seslenişi ile ilginç bir tablo çizer:  Müthiş bir zamanda, dehşetli düşmanların şiddetli hücumuna maruz kalan az, zayıf, fakir, kuvvetsiz olduğumuz halde omuzlarımıza gayet ağır, büyük, umumî ve kudsî bir iman vazifesi, Kur’ân hizmeti ihsan-ı İlâhî olarak yerleştirilmiştir. “O yüzden herkesten ziyade, bütün kuvvetimizle ihlâsı kazanmaya mecbur ve mükellefiz” der. “Mükellefsiniz!” demez. Aksi takdirde o kudsî hizmet zarar görecek, hem o zamana kadar yapılan ameller iptal olacak, hem Kur’ân, hem de beraber hareket ettiğimiz kardeşlerimizin hukuku zayi olacaktır…
 Bu satırları okuyunca “omuzlardaki o ağır yükle” dehşetli düşman hücumlarını savurmaya çalışan kişilerin “yükü” konusu dikkatinizi çeker.  
“O nasıl bir yüktür ki, bir taraftan mücadele ederken bir taraftan da hayatı pahasına korunmaya çalışılır? Yükle savaş meydanında muharebe eden kişiler o yükü bıraksalar daha rahat savaşamazlar mı?” sorusu akla gelir.  

YÜKÜNE DİKKAT ET!

Bediüzzaman Hazretleri, İhlâs Risalesi’nde sadece adını zikrettiği o yükün mahiyetini Külliyatın başka bir yerinde şöyle ifade eder:
“Mesleğimiz tecavüz değil, tedafüdür; hem tahrip değil, tamirdir; hem, hâkim değiliz, mahkûmuz. Bize tecavüz eden hadsizdirler. Mesleklerinde elbette çok mühim ve bizim de malımız olan hakikatler var. O hakikatlerin intişarına bize ihtiyaçları yoktur. Binler o şeyleri okur, neşreder adamları var. Biz onların yardımına koşmakla, omzumuzdaki çok ehemmiyetli vazife zedelenir ve muhafazası lâzım olan ve birer taifeye mahsus bir kısım esaslar ve âlî hakikatler kaybolmasına vesile olur. “ (Bediüzzaman Said Nursî, Kastamonu Lahikası, s. 52)

“HERKESTEN ZİYADE

Bu satırlardan anladığım(ız) kadarıyla çok ehemmiyetli, muhafazası lâzım olan, birer taifeye mahsus esaslar ve hakikatlerden ibaret olan bu yük, sırtında benzer yükler taşıyan insanlara yardımı da engeller. Zira sırtında bu yükü taşıyan insanların sayısı çok azdır. Oysaki benzer yükü taşıyan insanlara yardım edecek, onların mesleklerini okuyup, neşredecekler çoktur. 
Aynı mektupta zamanın hadiseleri bahanesiyle Vehhabiliğin ve Melamiliğin bir nev’îne zemin hazırlamak tarzında bazı şer’i ruhsatlar perde yapılarak yazılan “bid’alara müsait” eserler gibi neşriyatları okumak, neşretmeyi bu sınıftan sayar. Talebelerini şiddetle ikaz eder… “Risale-i Nur ile kanaat etmeniz lâzım, belki bu zamanda elzemdir” der. 

İNCE, FAKAT EHEMMİYETLİ HAKİKATLER

Risale-i Nur’un ehemmiyetini ise “Hakikat-i İslâmiyenin içinde cereyan edip gelen esas velâyet ve esas takva ve esas azimet ve esasat-ı Sünnet-i Seniyye gibi ince, fakat ehemmiyetli esasları muhafaza etmek bir vazife-i asliyesidir” cümlesiyle ifade eder. 
Ve ekler: “Sevk-i zaruretle, hadiselerin fetvalarıyla onlar terk edilmez”…

HÜLÂSA

Asrımızın Kur’ân tefsiri olan Risale-i Nur’u hayat rehberi yapma gayretinde olanlar için Kastamonu Lâhikası’nda yer alan bu mektup üzerinde tefekkür edilmeyi bekliyor…