Ahir zamanın fitnesi böyle olsa gerek ki, doğrular yanlış, yanlışlar doğru diye pazarlanıp, çoğu zaman da iç içe karmakarışık şekilde toplum hayatında yer almakta, müşteri beklemekte. Görülen o ki müşterisi de bol. 

İnsan elması elmas bildiği halde cilâlanmış cam parçalarına müşteri olur mu? 

Hazır lezzetlerin peşinde koşturan nefsimizden biliyoruz ki olur. 

Eğer “uydum kalabalığa” mantığıyla hareket edilirse inandığımız değerlerden nasıl bahsedebiliriz ki?

BÖYLE BİR ORTAMDA NASIL HAREKET ETMEK GEREKİR?

Yaşadığımız günler, olaylar bizi özümüzden uzaklaştıran, boğan bir yoğunluğa sahip. 

Aklı başında olan herkes, konu ile ilgili uzmanlar problemli zamanlarda çözüm odaklı düşünmek gerektiğini tavsiye ediyorlar. Problemlerden şikâyet, feryat etmek yerine çıkış yolları üzerine kafa yormak, yeni çözümler, yeni fırsatlar bulmaya çalışmak… Ki, uzmanların tavsiye ettiği bu hal, bizim aslî kaynaklarımız olan Kur’ân ve Sünnet düsturları ile de doğrulanmakta.

ÇÖZÜME ODAKLANMAK İÇİN

Fark edemediğimiz bir probleme nasıl çözümler üretebiliriz ki? Bu yüzden karşılaştığımız problemlere çözümler üretebilmek için yaygın tabirle “farkındalığımızı” arttırmak gerekir. 

Farkındalık arttırmanın en etkili yolu ise büyük resmî hiçbir zaman gözden ırak tutmamaktır. “Benim büyük problem olarak gördüğüm bu olay yaşadığım âlemde ne anlam ifade ediyor?” sorusu ile tanımlayabiliriz anlatmaya çalıştıklarımızı. 

İşte, o zaman düşüncelerimiz, hislerimiz, algılarımız, vesveselerimiz dengeye kavuşur, bizi alabora etmez hayatın fırtınalı denizinde. Aksi takdirde “kafam karmakarışık, hiçbir şey düşünemiyorum!” diye mırıldanırken buluruz kendimizi. 

YUNUS (AS) MİSAL OLMAK

Olaylara mümkün mertebe soğukkanlı bakabilme, algılar ve duygularda olabildiğince serinkanlı olmak, İbrahim Hakkı’nın dediği gibi “Görelim Mevlâ neyler, neylerse güzel eyler” demek, olaylara pencerelerden seyredip içlerinde boğulmamak, korkmamak, ancak büyük resim içindeki halimizi fark edebilmekle mümkündür.  

Bu açıdan baktığımızda en önemli vazifemiz kendi iç dairemizde, manevî âlemimizdedir.  Kendimizi anladığımızda, Rabbimizin varlık âlemindeki sırlarını da çözmüş oluruz. 

Yunus Peygamberin (as) kıssası ibretlidir. Gece, deniz, balık ve insanların aleyhinde ittifak ettiği bir ortamda kendi iç âlemine yönelerek, ehadiyet içinde vahidiyet mührünü görerek, olaylar içinde boğulmayıp, kafasını karıştırmayarak “makbul” duâsını yapmıştır. “Allah’ım! Senden başka hiçbir ilâh yoktur. Seni bütün noksanlıklardan uzak tutar, tenzih ederim. Gerçekten ben, zâlimlerden oldum.’’

HÜLÂSA

Başımıza gelen musîbet diye değerlendirdiğimiz haller, varlık âlemini içine alan büyük resmi düşündüğümüzde bir çok güzellikleri barındırıyor olabilir. Öyledir. 

Kışın fırtına ve boraları, baharın hazırlıkları değil midir?

Asıl musîbet Rabbimizin rahmetini fark edememek, görememektir. 

Atomlardan, mikroplardan, bitkilerden uzayın derinliklerine her şeyi tasarrufunda bulunduran Rabbimizi unutmak, sebeblere, geçici rüzgârlara ehemmiyet vermek, korkmak asıl musîbettir. Gezegenler, güneşler sistemi içinde, küçücük bir sineğin bile hukukunu nazara alan Rabbimiz, varlık âleminin en şereflisi olan insanın hukukunu unutur mu hiç? 

Zaman, Yunus Peygamberin (as) duâsını sıkça yapma zamanıdır…