Bunu yapabilmek için de insanlıktan istifa edip, aklını iptal etmesi gerekecektir. İradesiyle bunu yapamayan insan, kendisini ancak uyuşturacak levhiyat ve sefahatle bunu yapmaya çalışsa da vicdan eğer ölmemişse acı acı bağıracaktır.

“Eğer diğer gezegenlerde bizim gibi canlılar varsa, dünyamızı mutlaka tımarhane şeklinde görüyorlardır.” Bernard Shaw’ın bu sözü insanlığın hâl-i hazırdaki durumu için hiç de yanlış değildir. Evet, insanlık gelinen noktada aklını kaybetmek üzere gibi görünüyor.

Asır insanı insanlığın değişmez değerlerini paraya değişen, fazilete dayalı bir ahlâkı yıkıp, tahribe dayalı tüketim anlayışını ikame eden; sevgi, hoşgörü, samimiyet erdemleri yerine ikiyüzlülük, gösteriş, güç ve menfaat ilişkilerine dayanan bir yaşama biçimini seçmiş gözüküyor. “Batı toplumu dünyayı bir yörüngeye sokabilir, Ay’a ulaşabilir; ama iki insan için birbirlerini boğazlama isteği duymadan bir hafta süreyle uyum içinde yaşamanın yolunu bulamadı” diyen, G. Leonard, şu andaki hâkim medeniyetin geldiği noktayı çok iyi tahlil etmiştir. Vahiyden beslenmeyen her türlü sistemin çöküşü yakındır.

İnsanlık bunun sancılarını çekmekte ve yine de hiçbir şey yokmuş gibi yaşamaktadır. Batının zalim oyunlarına gelen Müslüman toplumların şu andaki içler acısı hâlini TV ekranlarında seyredip, biraz sonra da eğlence ve dizilere çok rahat geçiş yapanların sayısı hiç de az değildir.

Hikâye şu andaki durumu ne güzel özetlemekte ve hiçbir şey yokmuş gibi yaşamanın kolaycılığını bize anlatmaktadır. Adamın biri doktora gitmiş. Doktor bel ağrısından dolayı film çekmiş ve “Disk kaymasından dolayı kesin ameliyat olman lâzım” demiş. Fiyatı bildirmiş ve çekeceği acıdan bahsetmiş. Hasta, “Bunun başka yolu yok mu?” deyince doktor, “Var, hem de daha kolay ve daha ucuz.” Hasta merakla sormuş: “Nedir?” Doktor, “Röntgen üstünde rötuş yaparsam bu diski yerine oturtmuş gibi gösterebilirim” demiş.

İşte insan da bazen hayatında, hiçbir şey yokmuş gibi yaşadıkça, acılarını hafiflettiğini sanıyor, aslında bir başkasının acısından kaçarken, insanlığını kaybediyor.

Oysa ruhlar ulvîleştikçe, himmetler âlîleştikçe insanın iç sızısı, acıları, merhamet ve diğergamlık hisleri daha da artmakta ve genişlemektedir. Bediüzzaman’ın Eskişehir Hapishanesi penceresinden bakarken liseli kızların elli yıl sonraki hallerini görüp gözyaşları dökmesi manidardır. “Aman sen de, geç, boş ver, neme lâzım” nazarları, düşünceleri himmeti sadece nefsi olanların halleridir.

Günümüz insanının en önemli problemlerinden biri belki de budur. Zira her gün, göz önündeki nice gençlerin hallerine nazar edip, bir şey yokmuş gibi yaşamak, onca aile dramlarına bakıp kulak tıkamak, katledilen Müslümanlara insanlığa bakıp, nemelâzım deyip, bir duâyı bile esirgemek, çalan çırpanları gördüğü halde susmak…, insan olarak hangi konumda olduğumuzu göstermektedir.

Hasılı, İnsanlık bir başkasının acısını hissedebildiğimiz ölçüde yaşanacaktır. Paylaşabildiğimiz, sevebildiğimiz oranda insan olacağız. Zira insanı eşref-i mahlûk yapan sır, kalbindeki muhabbet hisleridir.