Hiçbir Avrupa ülkesinde Başbakan, Cumhurbaşkanı vs. gibi seçimlerinde ülke bu kadar gerilip kutuplaşmaz iken, bizim ülkemizde bu meseleler sanki ahireti kazanmak ve kaybetmek dâvâsı kadar mühim bir yer işgal etmektedir.

Hislerin daha çok galeyana geldiği veya maksatlı hislerin tahrik edildiği, bu dünyaya dair siyasî meseleler, önce mânevî bir hastalığa sonra da toplumsal bir hastalığa dönüşmektedir.

Menfi siyaset ve propaganda, beşerin kemalatını karıştırmakta ve tarafgirlik, fanatizm ve anarşiye giden bir süreci açmaktadır.

Siyasî çekişmelerin, insandaki menfi tarafgirliği kaşıması ve ortaya çıkarması neticesinde, sözüm ona daha huzurlu bir gelecek için yapılan seçimler, referandumlar, toplumu ciddî hastalandırmaktadır.

Tarafgirlik aslında içtimaî hayatın en büyük düşmanlarından biridir. Zira toplumsal empatinin, uhuvvetin ve muhabbetin tahrip edicisidir.

Menfi anlamda kullanılan tarafgirlik, fanatizmi netice verir ki fanatizm insanı körleştiren, sorgulamaktan alıkoyan bir hastalıktır. Fanatizmin pençesine düşen insanların psikolojik alt yapılarına bakıldığında bireyselleşememiş kişilerin, egolarını yok sayarak başka birine, bir olguya körü körüne aşırı bağlanmalarıdır.

Kendine güvenmeyen kişinin (ki kendine güvenmesinin en sağlam kaynağı imandır) yani benlik saygısı düşük olan insanlar psikolojik bütünlüklerini korumak için muhakkak korunaklı bir limana bağlanmaya ve sığınmaya ihtiyaç duyarlar. İşte ölçüyü aşmış olan bu bağlanmalar ve sığınmalar insanda fanatizmi doğurur ve fanatizm de adaletin düşmanıdır. 

Menfi tarafgirliğin ve daha ileri boyutu olan fanatizm neticesinde, insan eleştiriye, izaha, sorgulamaya, soru sorulmasına dahi tahammülsüzleşir ve sabit fikirli hale gelir.

Empatiden yoksun bu insanlar, kendi fikriyatlarını benimseyen, alkışlayanlarla beraber olur ve onları severler. Kendisi gibi düşünmeyenleri de ihanet etmekle suçlarlar. Ve sonuç olarak tarafgirlik adavete, adavet de toplumsal bir hastalığa dönüşür.

Enaniyetin temelinde de tarafgirlik vardır, her türlü adavetin ve ırkçılığın temelinde de yine tarafgirlik vardır.

“Nefsine tarafgirane bakan hiçbir kusur göremez” hakikati gereği, şahsî dünyasında menfi tarafgirlik, kemalsizliği netice verirken, sosyal hayatta da düşmanlığı, ayrışmayı, anarşiyi, terörü netice veren içtimaî bir hastalığa dönüşür.

Tarafgirliğin bir de müsbet tarafı vardır ki ait olduğunu düşündüğü camianın, cemiyetin, milletin, ailenin tarafında yer alıp, tamir ve revacına çalışmaktır. Hem içinde bulunup, hem tahkir etmek, tamir ve revacına çalışmayıp insafsızcasına eleştirmek de başka bir hastalıktır ki onun adı da fitnedir. Fitne yapanlar ise gerçek hainlerdir.

Başkasının tahribine çalışmak, garazkârane, adavetkârane davranmak menfî tarafgirliktir.

İnsan tarafgir olduğu meselelerde hep haklılık duygusu taşır ve buna öyle inanır ki kendi dışındaki herkesi her şeyi haksız, yanlış ve hain görüp yok etmeye, tahkir etmeye çalışır.