Bir Müslüman toplumdan İslâm’ın yaşanması beklenir. Yani, Amentü’de belirtilen İmanın altı şartına kayıtsız şartsız iman; İslâm’ın beş şartını; Kelime-i Şahadet, namaz, oruç, malî durumu el veren için zekât ve hac mükellefiyetini ifâ etmek-kadın erkek-her Müslüman’a vecibe.
Allah’a iman etmenin hemen ardından beklenen ve ahirette sorulacak ilk sual ise, namazdır.
Hadis-i şerifte belirtildiği üzere, “Namaz dinin direğidir.” 1
Gel gör ki, “yüzde dokuz yüz doksan dokuz Müslüman” dediğimiz ya da öyle olmasını temenni ettiğimiz ülkemizde, namaz kılanların sayısı, maalesef hiç de arzu edildiği seviyede değil.
2018 yılında yapılan bir araştırmaya göre, Türkiye’de beş vakit namaz kılanların oranı yüzde 22.
“Arada vakit namazı kıldığım olur, ama bayram ve Cuma namazlarını kaçırmam” diyenlerin oranı yüzde 26.
“Arada Cuma ve bayram namazlarını, bazen de teravihleri kılıyorum” diyenlerin oranı yüzde 24, hiç namaz kılmayanların oranı ise yüzde 22.
Tablo, bu!
Netice ise, pek de memnun edici değil.
Bir yerde ciddî bir eksiklik, bir uygulama boşluğu olmalı ki, bu insanlar, bu hâlde.
Ana, Müslüman; baba, Müslüman; ülke ise, bayraktarlığını yaptığı diniyle, diyanetiyle iftihar ettiğimiz İslâm ülkesi. Buna rağmen bu tablo, bir ihmalin resmidir.
Risale-i Nur’da, “Hâlbuki, namazda ruhun ve kalbin ve aklın büyük bir rahatı vardır. Hem, cisme de o kadar ağır bir iş değildir. Hem, namaz kılanın diğer mübah dünyevî amelleri, güzel bir niyet ile ibadet hükmünü alır” denildikten sonra, “Bu sûrette bütün sermâye-i ömrünü âhirete mal edebilir. Fânî ömrünü bir cihette ibkà eder” 2 cümleleriyle, namazın -maddî manevî- büyük bir kazanç vesilesi olduğu nazara verilmektedir.
Dipnotlar:
1- Keşfü’l-Hafâ, 2:3; Tirmizî, İmân: 8; İbn-i Mâce, Fiten: 12.
2- Said Nursî, Sözler, 27.