Tarih sahnesine bakıldığı zaman en fazla gurbet hayatı yaşayan milletler arasındayız..
Çok gezen birisiyim. Ülkemizin bir çok iline defalarca gittim. Hakkâri ve Tunceli illeri dışında.
Bu gün İstanbul’un kaçta kaçı İstanbullu?
İzmir’in kaçta kaçı?
Ankara’nın kaçta kaçı?
Bursa’nın kaçta kaçı?
Bir çok illerimizde aynı gerçekleri görmek mümkündür.
Ben de dört yıla yakındır Bursa’dayım. Ama Çorum ilin de doğdum. Çocuklarım, torunlarım, kardeşlerim,  ve yeğenlerim…
Bunlar ile bağlarımız ebedîdir. Buna “Sıla-i Rahim” diyoruz..
“Sıla-i Rahim” farzdır. Akrabalar ile ilgiyi kesmek ise büyük günahlardandır.
Her yıl yaz aylarını Çorum’da geçiriyorum. Dostlarım ile, kardeşlerim ile, çocuklarım ve torunlarım ile güzel günler ile...
Ve bir manada bir okuma programını Çorum’daki evimde yapıyorum. İnsanın bazen kendisini iç muhasebeye çekmesi gerekiyor.
Okuyorum, okuyorum..
Bursa’ya yerleşme isteğimi duyan dostlarım:
“Yalnız Bursa’da ne yapacaksın? Ne olur gitme pişman olursun” demişlerdi..
Bende:
“Benim orada yüzlerce kardeşlerim var, hiç endişe etmeyin” demiştim.
Öyle de oldu.
Birçok gönül ve hizmet insanları ile bir ve beraberiz. Bir çoğu daha önce tanıdığım aşina simalar idi. Bizim vatanı aslimiz ahiret âlemidir.
“Ben gurbette değil, gurbet benim içimde” demişti şair. Asıl gurbet imandan yoksun sinelerde yaşanır.
Kendisine yabancıdır, başkalarına yabancıdır, Kâinata yabancıdır...
Yüzde doksan dokuz sevdikleri ahirette olan bizlerin yaşadığı ortamlar ve hayatlar gurbet değil midir?
“Sıla-i rahim” hem sevinçlidir hem de ayrılıkları hüzünlüdür.
 Yeter ki gönüller de gurbetler yaşanmasın. Gerisi hiç te önemli değildir.