Oysa meşrutiyet için “Hakimiyet-i millettir” ifadesini kullanan ve bu mânânın ancak “mevcudiyet-i milleti göstermek”le mümkün olabileceğini vurgulayan Bediüzzaman’ın ifade ettiği gerçek, Türkiye’de yaşanan bu olgunun tam tersi bir durumu gerektiriyor.
Ve oraya gidiş süreci demokrasiyle başladı.
Ne zaman ki, sessiz milyonlar demokrasinin ve özgürlüklerin önemini sezip fark ettiler, ondan sonra durum tersine dönmeye yüz tuttu.
Türkiye’nin 12 Eylül tünelinden çıkış sancıları yaşadığı 90’lı yılların ilk yarısında dikkat çekici bir yükseliş trendine giren gönüllü kültür kuruluşlarının kaydettiği gelişme, bunun önemli tezahürlerinden biriydi. O süreç sağlıklı ve istikrarlı bir şekilde gelişebilseydi, Türkiye’de sivil toplum bugün çok daha iyi bir noktada olurdu.
Ama o potansiyelin bir parti üzerinden siyasete kanalize edilmesi, bu gelişmeyi inkıtaa uğrattı.
28 Şubat sürecinde bunun sıkıntıları yaşandı.
O sıkıntıların tam olarak aşıldığı söylenemese dahi, son dönemde yeni bir toparlanma sürecinin yaşandığı müşahede edilirken, 90’ların gönüllü kültür teşekkülleri, 2010’lu senelerde STK’lar olarak yeniden doğuyor ve ortak platformlarda bir araya geliyorlar.
İki ay kadar önce Konya STK’larının düzenlediği; İstanbul’dan Diyarbakır’a, İzmir’den Batman’a, Bursa’dan Erzurum’a, Isparta’dan Gaziantep’e, Afyon’dan Erzincan’a, Çanakkale’den Malatya ve Mersin’e... Türkiye’nin her köşesinden 86 STK temsilcisinin katıldığı 8. Ufuk Turu buluşması, bu gelişmenin güzel örneklerindendi.
Hafta sonunda da bir başka anlamlı buluşmaya; Bursa ve Diyarbakır STK’larının öncülüğünde oluşturulan Doğu-Batı Kardeşlik Platformunun düzenlediği toplantıya katılma imkânı bulduk.
Ankara’daki “Adalet, özgürlük ve kardeşlik temelinde Kürt sorununa çözüm önerileri” konulu toplantıyı organize eden platform, geçen sene Bursa STK’larınca başlatılan girişimle doğmuş.
Aralarında Yeni Asya camiası mensuplarının da bulunduğu bir grup Bursalı STK üyesi, “Acaba Güneydoğu ve Kürt sorunu olarak adlandırılan meselenin çözümü noktasında bizim de bir katkımız olabilir mi?” düşüncesiyle çıktıkları yolda, önce bir heyet oluşturup bölgeye giderek neredeyse bütün illeri ziyaret etmiş ve oradaki STK temsilcileriyle tanışarak samimî diyaloglar kurmuşlar. Sonra bölge STK’ları iade-i ziyarette bulunmuş.
Ardından Ağustos-2010’da Bursa ve 2011 Ocak’ında Diyarbakır buluşmaları organize edilerek, “Kürt sorunu” olarak anılan konu hakkında tebliğ ve raporlar sunulmuş, konuşmalar yapılmış, müzakere ve fikir teatileri cereyan etmiş. Varılan neticeler sonuç bildirileriyle açıklanmış.
Ankara’da yapılan ve bizim de katıldığımız buluşma, bu zincirin en son halkası. 50 civarında STK’nın temsil edildiği programda, sorunun çözümü noktasında büyük önem taşıyan demokrasi, özgürlük ve hak talepleri dile getirildi, sivil anayasa üzerine görüşler seslendirildi. Ama onun dışında bazı genel tesbitler de ifade edildi.
Ramazan Kayan’ın “cemaatler üzerindeki siyasî vesayet”e dikkat çeken uyarısı ve aynı noktada bizim yaptığımız tahşidat, bunlardandı.
Bu meyanda, Kürt ve sorun kelimelerinin yan yana telâffuzunun en çok Kürtleri rahatsız etmesi gerektiğini; Kürtlerin haklı olarak yakındığı sıkıntıların aslında bu ülkede yaşayan hemen herkes için geçerli olduğunu; çözümün devletçi, milliyetçi ve küresel kapitalist şablonlara dökülmemiş özgün İslâmî düşüncede mevcut olduğunu ve bunu da Said Nursî’nin ortaya koyduğunu anlatıp, Medresetüzzehra projesinden kısaca bahsettik ve müsbet hareket prensibine vurgu yaptık.
Emek verenlerini yürekten kutladığımız Doğu-Batı buluşmalarının başarısının da Bediüzzaman modeliyle mümkün olacağına inanıyoruz.