Sonra anne karnında dokuz ay bekledikten sonra dünyaya gönderildik.
Bir yaşına kadar sırt üstü, bazen de emekleyerek hayatta yol almaya başladık.
Hangi anne ve babadan meydana geldi isek, o lisanı konuşmaya başladık.
Sonra yürüdük.
Daha sonra ise adım adım büyümeye başladık.
Yıllar yılları kovalamaya başladı.
Gençlik geldi.
Ben de genç idim bir zamanlar.
Heyecanlı idim.
Her şeyi bir anda un ufak edeceğimi zannediyordum.
Ufkumu açacak nice şeyler ile meşgul oluyordum.
Ama hayat zor idi.
İstediğimi alamıyor, arzu ettiğim şeylere yetişemiyordum.
Elim kısa, sabrım az idi.
Hayatın bütün ağırlıkları incitiyordu.
Tam bir kavram kargaşası içinde idim.
Ellerimi dergâh-ı İlâhiyeye açtım:
“Ya Rabbi Sana sığınıyorum.
Bana en güzel bir yol göster.
Sana muhtacım.
Acizim.
Sen her şeyin iyisini ve güzelini bilirsin.”
Bu niyaz bir başlangıç olmuştu.
Çok geçmeden Risâle-i Nur eserleri ile buluştum.
Karanlık bir dünyadan, aydınlık bir âleme kapı açılmıştı.
Her şeyin şekli değişmişti.
Bana karanlık görünen şeyler aydınlanmıştı artık.
Hayatım işte o zaman hayat olmuştu.
Konya’da 2. Risâle-i Nur Gençlik Şöleninde, 58 yaşımda ihtiyarlık yıllarının basamaklarını tırmanmaya başladığımı yeniden hissettim.
Gençleri seyrediyordum.
Heyecan ile dolu idiler.
Nur gençlerini…
Yıllar nasıl geçmişti?
Bu yaşıma nasıl gelmiştim?
İşte hayat böyledir.
Hayat ancak iman ile hayat oldu.
Farzlar ile güzelleşti.
Günahlardan çekinmek ile muhafaza edildi.
Sizler de ağlamayınız.
Madem iman var ve hakikat böyledir; ehl-i gaflet ağlasın, ehl-i dalâlet ağlasın.