Bir de Efendimizin (asm) timsali olunca daha çok hayran bırakıyor kendine. Hayran bıraktırması da esmaların hakikatinden tabi. Vaktiyle ben gülleri sadece baharda açar zannederdim. Güz vakti güllerin açtığını fark etmezdim. Aklımdan geçmezdi bahar dışında güllerin açacağı. Oysa güzde güller barındırırmış içerisinde. O çetin şartlarda da güller halk edilirmiş, Hallâk-ı Mutlak tarafından. Bunu bana fark ettiren derslere gidip gelirken bahçede bana gülümseyen güller oldu. 

Bir gün hayret ettim. Niye bu mevsimde varlar diye düşündüm, eve geldiğimde anneme sordum, o da güz gülleri diye bir türküde var ya deyip hatırlattı. Hakikaten de bu tabiri türküden duyardım sadece. Dikkat etmezdim. Oysa güller bu mevsimde de vardı. Çok ilginç değil miydi? Rabbim bu mevsimde yaratmış bu en lâtif çiçeği. Ve bizlerin seyrine vermiş o mânâlı gülleri. Haydi tefekkürüme açılan pencerelerden beraber seyre dalalım. Evet en başta kâinattaki sayhaya bakalım. Olur denmeyen şeyler bir ses ile oluyor. O sayha ney peki? O ses ki seslerin efendisi. Kün sesi, O’nun emri… Cenâb-ı Hakk’ın hikmeti iktiza ederse beşer nazarında olmaz olanlar bile bir anda vuku buluyor bu ses ile. İşte bu yaşadığımız, gördüğümüz hâletler de buna şahid. Kün sesi her şeyin olmasına Kadir bir Zat’a şehadetlik ediyor değil mi? Bizce müşkül şartlarda bir sayha suhuletiyle yüzümüze tebessüm eden bu sanat eserlerin iyice tefekkür edelim. Bizler güllerin gelmesi için baharı beklemeyelim. Herşeyin sonunun yaklaştığını bildiren sonbaharda, açılan güller gibi bizlerde hayatın zorlu tekâlifleriyle karşılaşıp boyun eğmeyelim. Vazifemizi bihakkın ifa edip tevfiki Hüda’ya bırakalım. Çalışalım, daima şevk-i mutlak ile çalışalım. Belki de Zübeyir Ağabeyin dediği gibi meşakkatle gıdalanalım. Mustafa Polat Ağabey gibi zamanı değil, anı değerlendirelim. Gülleri görmek için baharı beklemeyelim. Bulunduğumuz ana gülleri biiznillah dikelim. Sonra seyredelim...