Bir de “Sen İlahiyatçısın, devlet gâvurlara uyuşturucu, silâh satıp para kazanamaz mı?” diye fetva sormaz mı? 

İslâmiyet, savaşta bile, asla vahşete müsaade etmez. Peygamberimizin (asm) şefkat yaklaşımı da muhteşemdir. Hicretin 11. senesi. Bizans İslâm devleti için büyük bir tehlike arz eder. Peygamberimiz (asm) Ashâb-ı Kirama hazırlık yapmalarını emreder. Ordunun başına kumandan tayin ettiği 20 yaşındaki Üsâme bin Zeyd’e şu talimatı verir:  

“Ey Üsâme! Allah yolunda, Allah’ın ismiyle muharebeye çık. Allah’ı inkâr edenlerle çarpış. Ahde, söz ve anlaşmalarınıza vefasızlık etmeyiniz! Çocukları ve kadınları (yani, sivilleri) öldürmeyiniz. Düşmanla karşılaşmayı arzu etmeyiniz. Zirâ, ne olacağını bilemezsiniz. Belki onlar yüzünden belâ ve musîbete uğrayabilirsiniz. Fakat, ‘Allah’ım imdadımıza yetiş! Düşmanımızın hakkından gel, bizi onların zararından koru’ diye duâ ediniz.” (Megazî, 3:1117)

Savaşta böyle olursa kişi ve özellikle devlet olarak (ki, devlet bir şahs-ı manevidir, işi yürüten iktidar) nasıl uyuşturucu, silâh satıp çocuk, genç, kadınların ölümüne sebep oldu? En küçük bir canlının dahi hakk-ı hayatı dokunulmaz olduğu Kur’ân’da şöyle ferman edilir mealen: “Allah’ın haram kıldığı bir canlıyı haksız yere öldürmeyin. Onları da, sizi de rızıklandıran Biziz. Onları öldürmek gerçekten büyük bir günahtır.” (İsrâ Sûresi, 33) 

“Hatâ dışında bir mü’min diğer mü’mini asla öldüremez...” (Nisâ Sûresi, 92) 

“Kim bir cana kıymamış veya yeryüzünde fesat çıkarmamış birisini öldürürse bütün insanları öldürmüş gibidir” (Mâide Sûresi, 32)  

Alkol, uyuşturucu ve benzeri madde ticareti yapanlar ile “menfaat üzerine dönen canavar siyaseti” uygulayan ve dahi taraftar olanın zihniyeti şudur: “Bir dirhem zararını bin lira milletin menfaatine fedâ etmez, hem de menfaatini ızrar-ı nâsta görür.” (Bediüzzaman, Münâzarât, s. 47) Yani, çıkarını insanların zararında, ölümünde görür.  

Karıncaya dahi ayak basmayan, kasten öldürmeyen bir Müslüman nasıl insana karınca kadar önem vermeyen ve yok eden felsefenin zebunu olabilir?