Başta ekonominin çöküşü olmak üzere ülkenin problemlerine çözüm üretemeyen ve kamuoyu araştırmalarında hızla eriyen “iktidar cephesi”, yine sığ politik polemiklerle din “partisine has” gösteren, siyasi rakiplerini “din dışı” olmakla karalayan demagojilerine devam ediyor.
İz’ansızca milletin birlik ve bütünlüğünü parçalayan tahriklerle, siyasi manipülasyonlarla, toplumu bölen, ayrıştıran, düşmanlaştıran iftiraklarla kamplaştırma peşinde.
Ama meselâ Cumhurbaşkanı’nın Gezi eylemlerini hedef alan “camileri yaktılar” iddiasını Diyanet İşleri Başkanlığı Cami Hizmetleri Daire Başkanlığı’nın “bahse konu olaylarla ilgili illerden gelen herhangi bir belge ve rapor bulunmamamıştır” bilgisiyle yalanlaması ve İBB İtfaiye Dairesi Başkanlığı’nın “hangi camilerin yakıldığını” sorusuna “kayıtlarımızda yapılan inceleme-araştırma neticesinde, tarafımıza cami yangını ihbarı yapılmadığı tespit edilmiş olup konu hakkında herhangi bir bilgi-belgeye rastlanılamamıştır” resmi cevabı o konudaki istismarı çürütüyor.
SIRF SİYASİ RANT HESÂBINA
Buna karşılık, iktidar partisi yetkililerince seslendirilen “Erdoğan’a dokunmak bile ibadettir” çarpıklığından “Tayyip Erdoğan için her gün iki rekât şükür namazı kılmamız gerekir” garabetine, “İslâmî kaideye göre Erdoğan’a oy vermek İslâm’ın gereğidir” raddesine vardırılan garabetler duruyor.
Çamilerde iktidardakilerin övgülerle anons edilmesi, cami avlularında “Tayyibim” ilâhil broşörü dağıtılarak adaylara duâlar edimesi, “AKP’nin seçim kazanması göklerden inen bir karardır”, “AKP’ye oy vermeyeni Allah çarpar!”, “vereceğiniz destek yarın ruz-i mahşerde yine berat belgelerinizden biri olacak türü pervâsızlıklar da.
Böyle bir zihniyetle, dinî - mânevî değerleri siyasi menfaate fedâ eden sakim zihniyetle diğer partilerin dini değerlere sahip çıkmasından -memnuniyet duymak yerine- rahatsız olunuyor. Âdeta “dine sahip çıkmak bir tek bize hastır” tavrı sergileniyor, partilileri dışındaki herkes “düşman” addediliyor. Din tekelciliği”yle “meleği şeytan, şeytanı melek” yapan dinî açıdan fevkalâde mahzurlu vahim yakıştırmalarla din ve mukaddesler siyasete siper ediliyor.
CAMİLER SİYASETTEN UZAK OLSUN
Tam da bu sırada güya siyasi iktidarın bu tür dini inhisarına, istismar ve suiistimaline karşı muhalefet kanalında boy gösteren bazı ilâhiyatçıların yeniden “Ben Türkçe ezan ve kamet getiriyorum, Fatiha ve İhlâsı bazen namazda Türkçe okuyorum!” diyerek, tersten “dini siyasette suiistimal edenler”in eline malzeme sunmaları ayrı bir garabet. Buna karşı, “din özgürlüğünün önünde hangi engeller varsa kaldırılması gerektiği”ni söyleyen, “Bunun ötesinde dinin herhangi bir şekilde araçsallaştırılmasına asla fırsat vermemek gerekir’’ diyen 11. Cumhurbaşkanı Gül’ün “Kendinizi bir dinin temsilcisi veya partinizi bir din partisi gibi sunmaya başlarsanız bütün bu yanlışlıklar, noksanlıklar sonunda dine atfedilir, bu çok tehlikeli bir durum” ifadeleri önemli (Karar, 2.8.22)
İhvan-ı Müslimin’in Tunus kolu olan, bir zamanların “Siyasî İslâm partisi” Nahda hareketinin temsilcisi Raşid Gannuşi’nin, “Siyasî partilerin işi siyaset yapmaktır. Bunun dışındaki alanlarda ise sivil inisiyatifler rol almalıdır. Meselâ mescitler-camiler siyasetten uzak olsun. Minberler bir siyasî partinin propaganda aracı olmasın” tesbiti de. (www.usasabah.com, 28.11.16)
Velhasıl din hiçbir şekilde siyasetin konusu olmamalı.