Bilhassa yüksek mahkemelerin başkanları “hukuk sistemi daha iyi işlemeli” demek suretiyle, yaşanan sıkıntılara dolaylı olarak da olsa işaret ediyorlar.

Adalet Bakanlığı’nca Ankara’da bir otelde düzenlenen Hukuk Eğitimi Sempozyumu’nda konuşan Danıştay Başkanı Zeki Yiğit, hukukçuların adaleti gerçekleştirmek için görev üstlendiklerini, bunun da eğitimle sağlanabileceğini ifade etmiş. Hukuk alanındaki eğitim faaliyetlerinin içinde bulunduğu toplumun yapısına, kültürel değerlerine uygun olması gerektiğine de işaret eden Yiğit, “Adaletin sağlandığı bir toplumda ekonomik kalkınma ve refah gerçekleşecek, huzur ve güven ortamı oluşacaktır” tesbitinde bulunmuş. Yiğit, ayrıca adaletin sağlanması için hukuk fakültelerindeki eğitimin müfredatının süresi ve içeriğinin gözden geçirilmesi gerektiğine işaret etmiş. (aa, 13 Ocak 2022)

“Adaletin sağlandığı bir toplumda ekonomik kalkınma gerçekleşecek ve güven ortamı oluşacak”sa, bu aynı zamanda “Adalenin sağlanmadığı toplumda kalkınma, zenginlik, güven ortamı” sağlanamaz demek değil mi? İşte, yine geldik “Önce ekmek değil, önce hürriyet” noktasına. Bakınız, nasıl da çarklar birbirine bağlı? Boşuna “Her gün hak, her gün hukuk, her gün adalet denilsin” diye kampanyalar açılmıyor?

Sempozyumda konuşan Yargıtay Başkanı Mehmet Akarca da yargı sisteminin başarısının ‘hukuk eğitimine’ bağlı olduğunu kaydetmiş. Hukukun kalitesinin hukukçunun kalitesine bağlı olduğunu belirten Akarca, sadece hâkim ve savcıların değil diğer avukatların, noterlerin, akademisyenlerin, danışmanlık mesleklerinin kalitesinin de yargının kalitesine etki edeceğini hatırlatmış. 

Akarca, ayrıca hukukun temel işlevinin toplumsal barışı sağlamak olduğunu, adaleti gerçekleştirmek, hak ve hürriyetleri korumak, hukuki güvenliği sağlamanın da hukukun temel görevleri arasında olduğunu da dile getirmiş. 

Yargı mesleğine alınan kişilerin niteliğinin yargı sisteminin başarısı için bir ön şart olduğunu söyleyen Akarca’nın şu tesbiti de çok mühim: “Yargı sisteminin temeli liyakatli hâkim ve Cumhuriyet savcılarıdır. Liyakat sistemi, hem gerçek hem de görünür olmalıdır.”

Bu tesbitlere kim itiraz edebilir? Peki, bu tesbitlerin yargı sistemine hakim olduğunu, uygulandığını ve işlerin ‘ehil ellerde’ olduğunu söyleyebilen var mı? Bu sıkıntıların dile getirilmiş olması aynı zamanda “simtemde bunlar yok, olmalı” anlamına gelmez mi? Liyakat yerine ‘mülâkat’ı esas alan bir sistemin arzu edilen hedeflere ulaşması mümkün olur mu?

Bu tesbitler de gösteriyor ki hukuk sisteminde ciddî sıkıntılar mevcuttur. Çareler de bilindiğine göre bunların hayata geçirilmesi ilk şarttır. Liyakat sistemine geçmek çok mu zor?