Ama bu yürek yakıcı olaydan herkesin çıkarması gereken çok önemli dersler mevcut.

Konunun odak noktası gençlerle iletişim.

Ailelerden eğitim kurumlarına ve cemaatlere, siyasete ve yönetim kadrosuna herkesi ve her kesimi ilgilendiren hayatî bir mesele.

Daha çok siyasî tercihleri bağlamında konu edilen Z kuşağının dünya görüşü, hayata bakışı, aile ve çevre ilişkileri ihmal ediliyor.

Enes örneğinden devam edecek olursak:

Yazdıklarından anlaşılan o ki, bu gencimiz “aile baskısı” olarak nitelediği durumdan çok bunalmış. Hiç istemediği halde tıpa da, kaldığı eve de ailesinin ısrarlı talebiyle gitmiş.

“Sürekli telefonuyla oynuyordu” diyen baba ise, bu iletişim kopukluğuna çareyi, oğlunu cemaat evine emanet etmekte bulmuş.

Oradakiler sıkıntıyı fark etmişler, ama görünen o ki, onlar da Enes’in kendisini iyice kapatan bu tavrı karşısında çaresiz kalmışlar.

Bu tür haller karşısında ne yapılması gerektiğini iyi bilen profesyonel bir psikolog devreye girseydi sonuç değişir miydi? Belki.

Enes’in dramı, kendi dünyasında sadece yakın arkadaşlarıyla paylaştığı bir inanç krizine girmiş olması. Sorularını çekinmeden sorabileceği bir ortam bulsaydı ve tatminkâr cevaplarını alabilseydi böyle olur muydu?

Zübeyir Gündüzalp’in “Teessür ve ıztırap karşısında kalpten bir parça kopsaydı, ‘Bir genç dinsiz olmuş’ haberi karşısında o kalbin atom zerratı adedince param parça olması gerekirdi” dediği yakıcı hal yaşanır mıydı?

İstemediği bir okul ve evde iyice bunalıma giren Enes’in daralan ruhunu, zoraki tahsil ettiği ve derslerindeki başarısızlığı “Notlarım berbat” diyerek ifade ettiği branştaki kronik sorunlar, emeğe saygı gösterilmemesi, gelecek kaygısı ve umutsuzluk iyice bezdirmiş.

Enes Kara, AKP iktidarında cemaatlerin de dünyevîleşmesine ilaveten, 15-20 Temmuz sürecinin manevî hizmetlerde yol açtığı gerileme ve tek adam rejimiyle demokrasi ve hukuktan iyice uzaklaşılıp ekonominin de bu hale gelmesi sonucu boşluğa düşüp bunalıma giren gençlerimizin ibretli bir örneği.