Bu ya maksatlı yapılıyor ya da safdilliğin neticesi. Birileri yaşanan her olayda kendi işine yarayan doneler buluyor, onları gündem yapıyor. Ulaşılması gereken esas neticelere, tesbitlere, çözüm yollarına ulaşılamıyor. Bu o olaya yapılmış en büyük haksızlık. Enes’in intihar olayı da ne yazık ki birilerine malzeme oldu. Birilerinin halihazırda var olan su-i emellerini yeşillendirdi. O kadar çok sonuçlar neticeler çıkarılması gereken videodan çıkara çıkara “cemaatler kapatılsın” şeklinde basit, kısır, neticesiz, faydasız, gerçek sorundan uzak bir sonuç çıkardı birileri.

Türkiye’deki bir genci intihara sürükleyen en büyük ve en köklü problemlerin başında, daha doğduğundan itibaren ona şartsız bir sevgi ortamı, şefkat sıcaklığı, merhamet, himayet, saygı ortamı sunamayan aileler gelir.

Bir çocuk ailesinin isteklerini, tatminlerini sağlamak için dünyaya gelmez. O başlı başına bir kuldur, o Rabbin bir muhatabıdır. Aileler bu ince çizgiyi kaçırıyor. Rabbine iyi bir kul yetiştirmek isteyen bir aile çocuğunu çokça sevsin, onu şefkatle, merhametle büyütsün, güler yüzle sorularına cevap versin, onda bir daha asla başka yerde bulamayacağı duyguları yeşertsin.

İman kalbe ancak sevgi ile girer, ibadetle değil. İman etmemiş birine namazı sevdiremezsin. Aileler aslında çok kolay olan bu fıtrî süreci kaçırıyor. Onlardan beklenen çocuğunu sevmek, ona şefkatle yaklaşmak, onun yanında olmak. Ama ne yazık ki dindar bir çocuk yetiştireceğim diye, asık yüzle “namaz kıl” emirleri, Risale-i Nurlar’a kalbini henüz açmamış bir çocuğa yapılan zorla “oku” düzelirsin söylemleri birçok gencin ailesinden de dinden de soğumasına sebebiyet veriyor. Ailenin şefkatli bir rehber olma haricinde çocuğu üzerinde yapacağı ve sorumlu tutulacağı hiçbir şey yoktur.

Gelelim videoda da çokça bahsedildiği üzere aileden sonraki ikinci en büyük mesele “bozuk eğitim sistemi”. Genç, videoda ısrarla vurguladığı halde neden bu konu geri plana atılıyor, konuşulmuyor anlamış değilim. Daha ilkokuldan itibaren “sen başarılıysan değerlisin” şeklinde düzenlenen bir eğitim sisteminin içindeyiz. Tıp okuyan gençler içerisinde kaç tanesi gerçekten zevk aldığı, öğrenmek istediği için okuyor. Daha lise yıllarında “Ben ileride nasıl geçineceğim?” soruları eşliğinde öğrenme mi olur? Buna eğitim mi denir? Bir genç gerçekten işine yarayacak bilgi ile muhatap mı? Yoksa bir dizi sınavı geçmek için bir yığın fuzulî bilgiyi papağan gibi ezberlemek midir eğitim?

Nereden tutsan elinde kalıyor. Bu şartlar altında bir gençte yaşama sevinci kalır mı? Gençlerimiz ruhen yaşlı, şevkleri, yaşama sevinçleri maddî manevî azalmış. Ülkede bir kararlılık halinin olmaması gencin geleceği ile ilgili herhangi bir hedefe sahip olmamasına sebebiyet veriyor. Hedef yoksa çalışma olmaz, çalışma olmazsa şevk olmaz, şevk olmazsa ümit olmaz, ümitsiz bir insanın intihara sürüklenmesi kolaydır.

Aile, eğitimden sonra üçüncü basamakta cemaatler içindeki “fertlerin” yanlış tutumları gelir. Sorusu olan bir gencin sorularını gidermek, iman etmemiş bir genci ötekileştirmeden sahip çıkmak, elinden tutmak, ibadetlerden önce iman için kalbini ısındırmak ancak Sünnet-i Seniyye modeli ile mümkündür.

Yaşadıklarımızdan anlaşılıyor ki, ne çok uzaklaşmışız sünnetten, Peygamber Efendimizin (asm) insanlara olan yaklaşımından. Din algımız çok değişmiş, Allah için önemli olanla bizim için önemli olan yer değiştirmiş. Temsiliyet dinidir İslâmiyet. Emr-i bil maruf nehy-i anil münkerin en güzel halidir temsiliyet. Cemaat ailenin büyük bir şubesi olmalı, gencine sahip çıkmalı, maddî manevî dertleri ile ilgilenmeli. Bir insanın kalbinde aidiyet hissi ancak bir çıkar, menfaat ya da manevî bir beklentiye girmeden hasıl olabilir.

Sonuç olarak bir intihar videosundan çıkarılması gereken o kadar çok sonuç ve tesbiti, “cemaatler kapatılsın” diye özetlemek cahilliktir, garazdır. Sorunları anlamamak veya anlamak istememektir.

Dr. Nurenda Yaşar Coşkun