Bediüzzaman’ın Münâzarât eserinde nesl-i âtiye seslenmesi bizi gençler ile ilgili bir değerlendirmeye sevk etti. Gençler, nev-i insanın üçten birisini teşkil eden, potansiyel istidatları olan, enerjileri ve emelleri galeyanda olan insanlardır. Bediüzzaman Hazretleri “Gençlik damarı akıldan ziyade hissiyatı dinler. His ve heves ise kördür, âkıbeti görmez.” 1 der.
Âkibeti görmeyen gençlerin hevesâtları galeyândadır, hissiyatlarına mağlûpturlar, cüretkâr akıllarını her vakit başına almayarak hayat-ı içtimâiyede, ehl-i namusun malı ve ırzı ve zayıf ve ihtiyarların rahatı ve haysiyetini tehlikeye sokarlar.
“Bazı, bir dakika lezzeti için bir mes’ut hanenin saâdetini mahveder ve bu gibi, hapiste dört beş sene azap çeker, canavar bir hayvan hükmüne geçer.” 2 Hakikatte ise kat’iyen “Gençlik gidecek.
Sefâhette gitmişse, hem dünyada, hem âhirette binler belâ ve elemler netice verdiğini ve öyle gençler ekseriyetle sû-i isti’mâl ile, isrâfât ile gelen evhamlı hastalıkla hastahânelere veya taşkınlıklarıyla hapishânelere veya sefâlethanelere veya mânevî elemlerden gelen sıkıntılarla meyhanelere düşeceklerini anlamak isterseniz, hastahânelerden ve hapishânelerden ve kabristanlardan sorunuz.”3 Öyleyse milletlerin geleceğini emânet edeceği gençleri dikkate almak zorundayız. Onların gençlikten gelen hissiyâtlarının ve taşkınlıklarının önünü alabilecek çareleri âcilen, özellikle Risale-i Nur ile gündeme taşımalıyız. Onların fıtratlarına derc edilen gayr-ı mütenâhî isti’dâdları, hevâdan hüdâya sevk edecek suyu vererek sulamalıyız. Hayırlı işlerde onları istihdâm etmek, teşvik etmek, isti’dâdlarına ve ilgi alanlarına uygun fa’âliyetlerde onlara yol göstermek gerekiyor.
Gençler, bu ahirzaman fitnesinin potansiyel hedefi durumundadır. Hem dünyaları, hem de âhiretleri tehlikededir. Potansiyel istidadlarını nefsî ve hevesî malayâniyata kurban ettirmemek gerekir. Ahirzaman gençlerine el atmak ve onlardaki potansiyel enerjiyi hayırlı hizmetlere kanalize etmek gerekiyor. Üzülerek ifade ediyoruz ki gençlerimizin aldıkları eğitim tek taraflı, materyalist bir felsefeden neş’et etmektedir. Mânevîyattan noksan, sadece fennî ma’lûmâtlarla aklına hitap edilen gençlerin, kalbî ihtiyacı olan imânî ve mânevî eğitime âcilen ihtiyaç vardır. Çünkü “Vicdanın ziyası, ulûm-u diniyedir. Aklın nuru, fünun-u medeniyedir. İkisinin imtizacıyla hakîkat tecellî eder. O iki cenâh ile talebenin himmeti pervaz eder. İftirak ettikleri vakit, birincisinde taassub, ikincisinde hile, şüphe tevellüd eder.” 4 İşte böyle bir eğitim modeline geçilmeden talebenin himmetinin pervaz etmesi mümkün görünmüyor.
Elbette ümitsiz değiliz. “Bugün birçok imânlı gençler Risâle-i Nur’a medyun-u müteşekkirdirler. Ve her üniversitedeki dinî kalkınma ve uyanış, Risâle-i Nur eczalarının netice ve sünbülleridir. Çünkü hakîkî münevverler olan gençler hayret ve takdir ve tahsinle okudukları Risâle-i Nur eserlerinin kıymetini anlamışlardır. Risâle-i Nur’a mânevî halaskârımız diye sarılan gençler şu kat’î kanâata varmışlardır ki; eğer Bediüzzaman Hazretleri vatan ve milleti mahv-u perişan etmeğe ma’tûf en müdhiş ve tahribçi savletler hengâmında, en ağır şartlar içerisinde eserlerini yazmak kahramanlığını yapmasa idi ve o hârika eserlerle imân ve İslâmiyet ve Kur’ân’ı muhâfaza ve müdâfa’a etmese idi, yüzbinlerle kardeşlerimiz Risâle-i Nur’la tenvir edilmese idi, bu vatan çoktan elimizden gidecek ve dinsizlik hâkim olacaktı ve Risâle-i Nur’un sünbül ve meyvesi olan bugünkü kurtuluş mümkün olamıyacaktı.” 5
Ey Risale-i Nur! Seni anlayarak okuyan şahıslar ve asrî gençler de terbiye-i Muhammedîye (asm) giriyorlar.
Ey genç kardeşlerim, “medar-ı ezvak olan gençlik gidiyor; menşe-i ahzân olan ihtiyarlık, yerine geliyor. Ve gayet parlak ve nurânî hayat gidiyor; zâhirî karanlıklı, dehşetli ölüm, yerine gelmeye hazırlanıyor.” 6 Öyleyse gençlerimiz “Şirin güzel gençlik nimetine istikametle ve taâtle şükretse; hem ziyâdeleşir, hem bâkîleşir, hem lezzetlenir. Yoksa hem belâlı olur, hem gamlı, kâbuslu birer rüya olur. Hem akrabasına ve vatanına ve milletine muzır bir serseri hükmüne geçirmeğe sebebiyet verir.” 7
Ey anneler ve babalar! Dikkatli olmalıyız. Şefkatimizi su-i istimâl etmemeliyiz. Evlâdlarımızı terbiye-i İslâmiye dairesinde yetiştirmeliyiz. Evlâtlarımız bizim için âhirette şefaatçi olsunlar, dâvâcı olmasınlar. Yoksa şiddetli mes’ul oluruz. “Oğlum paşa olsun!” 8 deyip o çocuğun hayat-ı ebediyesini tehlikeye atmayalım!
Evlâtlarımızı dünya hapsinden kurtarmağa çalışırken, Cehennem hapsine düşmesini nazara almamak olur mu? Yoksa o evlâtlar “Dünyada da terbiye-i İslâmiyeyi tam almadığı için, vâlidesinin hârika şefkatının hakkına karşı lâyıkıyla mukabele edemez, belki de çok kusur eder.” 9
Ey siz genç kardeşlerimiz! Sizlere hitab ediyoruz. Zamanın sûrî zevkleri karşısında aldanmayalım. Nefsânî arzularla yaşamayı şiar edinenlerin zebunu olmayalım. Ahlâkımızı Kur’ân nuruyla zînetlendirip istikametimizi düzeltelim. Allah’a hadsiz şükürler olsun namus-u ismetimizi, şeref-ü haysiyetimizi, tek kelime ile iffetimizi muhafaza yollarını bize öğreten Risâle-i Nurlar’ımız ve sevgili Üstadımız var; onu bilelim ve Risâle-i Nurlar’a sarılalım. Ahlâk yıkıcı neşriyatı ve ifsâd edici âletleri takib edeceğimize, iki dünyanın saâdetini kazandıran Kur’ân’ın Nurlu derslerini okuyalım, nurundan nur alalım, o nur ile tefeyyüz edelim. Ulvî hislerimizi rencide eden, bizi menfî propagandalarla baştan çıkarmak isteyen fitne ve fesadçıların yaygaralarına kulak vermeyelim. Gençlik ve güzelliğimizi âdâb-ı Kur’âniye zînetiyle zînetlendirelim.
Hazret-i Peygamberimizin (asm) izinden gidip, o pâk ve edebli Peygamberimizin (asm) Sünnet-i Seniyyesine tam uyalım ki, âhirette bize şefâatçi olsun.
Dipnotlar
1- Sözler, s: 148.
2- Şualar, s: 225.
3- Sözler, s: 147.
4- Münâzarât, s: 86.
5- Emirdağ Lâhikası-II, (Talebe Mektupları)
6- Lem'alar, s: 231.
7- Gençlik Rehberi, s: 43.
8- Lem'alar, s: 200.
9- Lem'alar , s: 200.