Allah nazardan saklasın. Müthiş heyecan verici bir hizmet. 

Mustafa Yeneroğlu’nun duyurduğuna göre geçen gün dördüncü toplantılarını yapmışlar. 

Bu toplantılar hem hedeflenen mutabakatın yapılabilmesi ve hem de işbirliğinin kalıcı olması açısından elbette çok önemli. 

Ama daha da önemlisi bu toplantılar bugün toplumda en çok ihtiyaç duyduğumuz çok sesliliğe ve müzakere kültürüne katkı yapması bakımından çok çok değerli. 

Partilerini temsilen toplantılara katılan politikacılardan ve parti yönetimlerinden bir ricamız var: 

Anketler de gösteriyor ki seçmen AKP’den ve MHP’den ve dolayısıyla AKMHP’den hızla uzaklaşıyor. 

Ancak şimdilik bu seçmenin sadece küçük bir kısmı mevcut muhalefete açıkça yaklaşıyor. Kalanlar ortada bir yerlerde duruyor. Kalbini tatmin edecek bir muhalefet gücü ve işbirliği görmek istiyor. 

Özellikle muhafazakâr seçmen ve bilhassa dinî cemaatlerin ve tarikatların ileri gelenleri ya da mensupları, MHP’leşen AKP’nin “dine hizmet misyonu” iddiası açısından miadını doldurduğunu biliyorlar ve AKP’den bu sebeple uzaklaşıyorlar. 

Ancak bu kitle muhalefetin safına geçebilmek için de muhalefetin dinî örgütlenme özgürlüğü konusundaki tavrının pozitif olduğunu net şekilde duymak ve böylece kendi kurumsal geleceğini teminata bağlamak istiyor. 

Dinî gruplaşmaların sivil olması ve devlet dışı kalması gerektiği ve böyle kaldıkları sürece toplumsal algıda meşrûiyeti tartışılmayacak yapılar olduğu açık. 

Ancak son beş senede, bütün dinî gruplar ve gruplaşmalar, “…öcüler” damgasının da etkisiyle “tehlikeli” örgütlenmeler haline getirildi ve dolayısıyla neredeyse “illegal (kanun dışı) ve yer altı” örgütler olarak tanınır oldu. Bu neticede elbette dinî grupların liderlerinin ve ileri gelenlerinin sivilliğe açıkça aykırılıktan kaynaklanan bilinçli ya da bilinçsiz hatalarının da etkisi var. 

Meselâ 15 Temmuz menhus hadisesine adı karışan ve darbe yargılamalarında ceza alan subayların önemli kısmının Gülen Grubu ile ilişkisinin kamuoyunca da kabullenilmiş olması gibi.

Ya da devlette onlardan boşaldığı iddia edilen kadrolar için başka gruplardan birilerinin birbirini yediği dedikoduları gibi…

Ama asıl mesele ve prensip şu: 

Devlet devletliğini bilmeli. İktidar sahipleri, cemaatleri, eleman devşirmek için kullanışlı bir “arka bahçe” gibi görmemeli. 

Cemaatler de cemaatliğini bilmeli. Devleti dine hizmet ettirmek için “kılcallarında ilerlenmesi” ve “ele geçirilmesi” gereken bir tür robot olarak değil gerçek bir hizmetkâr olarak görmeli. 

Bu kayıt ve şartla bütün dinî gruplaşmalar hür olmalı. 

Muhalif siyaset de bu hürriyete destek ve cesaret vermeli ki AKP’den umudunu kesen ve fakat ye’sin burnunda takılı bırakılan muhafazakârlara yeni bir ümit burnu limanı olabilsin.