Bir de ceza soruşturmaları sırasında savcının talep edeceği tutuklanma ve benzeri tedbir talepleri hakkında karar verirdi. Kararı beğenmeyen de “asıl ceza mahkemesi” manasına gelen asliye ceza mahkemesine itiraz ederdi.  

Sonra “sulh ceza mahkemesi”ni kaldırdılar ve “sulh ceza hâkimi”ni görevinde bıraktılar. Böylece hâkimin asıl işi olan “muhakeme etme” yetki ve görevini elinden alıp ek işi durumunda olan işi yani tedbirler hakkında savcının ve aslında adlî kolluğun talebi ile karar verme görevini elinde bıraktılar. 

İlk bakışta bir problem yok idi. Neticede tedbir kararlarını bağımsız yargının bir parçası olan bir hâkim verecekti.

Ama sonra güvenlik bürokrasisi eliyle ve İçişleri Bakanlığı vb. üzerinden doğrudan talep sistemini icat ederek savcıyı da aradan çıkaran işlere giriştiler. 

Bu ve benzeri sebeplerle bu “mahkemesiz hâkimlik” uygulaması “proje mahkeme” ya da “proje hâkimlik” tartışmalarına sebep oldu. 

Zira bu gidişin bir adım sonrası hâkimi ve adliyeyi de aradan çıkarmaktı. Onun adı ise “polis devleti”! Nereden nereye?

Zaten geçen hafta yaşanan skandal da işin tuzu biberi oldu. Gidişatın ucunu gösterdi.

Ankara 3. Sulh Ceza Hâkimliği, hem de Gezi Olaylarının yıl dönümüne denk gelen günlerde uygulanacak şekilde, Gezi Olayları ile ilişkili olabileceği düşünülebilecek bazı internet adreslerine erişim yasağı koydu. Üstelik bu 136 adresin 15’i haber sitesi. 

Kararda “gerekçe” yok. Sadece “bilgi” var(!): 

“Dilekçe ve ekleri incelenmiş olup, yukarıda yazılı URL internet adresinde yayımlanan içeriklerde 5651 sayılı kanunun 8/A maddesinin 1. fıkrasında ‘Yaşam hakkı ile kişilerin can ve mal güvenliğinin korunması, millî güvenlik ve kamu düzeninin korunması suç işlenmesinin önlenmesi veya genel sağlığın korunması sebeplerinden bir veya bir kaçına bağlı olarak hâkim veya gecikmesinde sakınca bulunan hâllerde, Cumhurbaşkanlığı veya millî güvenlik ve kamu düzeninin korunması, suç işlenmesinin önlenmesi veya genel sağlığın korunması ile ilgili bakanlıkların talebi üzerine Başkan tarafından internet ortamında yer alan yayınla ilgili olarak içeriğin çıkarılması ve/veya erişimin engellenmesi kararı verilebilir. Karar, Başkan tarafından derhâl erişim sağlayıcılara ve ilgili içerik ve yer sağlayıcılara bildirilir. İçerik çıkartılması ve/veya erişimin engellenmesi kararının gereği, derhâl ve en geç kararın bildirilmesi anından itibaren dört saat içinde yerine getirilir.’ şeklinde belirtildiği görülmekle talebin kabulüne dair aşağıdaki şekilde karar vermek gerekmiştir. ...”

Ama bu kararda Bianet’in bir ya da birkaç haberine ait adreslere değil bianet.org’un kendisine yani Bianet isimli haber portalının ve arşivinin tümüne erişim engellendi. 

Bir süre sonra da jandarma “yanlış talep etmişiz” diyerek talebini geri çekti ve hâkim de yasağı kaldırdı! Elbette bunun da gerekçesi yok. 

Şimdi, hâkimin “Jandarma beni tufaya getirmiş” diyecek hali yok, ama işin aslı öyle.

Zira hikâyenin özeti şu: 

Bir sulh ceza hâkimi, bir haber portalının internet erişimini, sadece jandarmadan gelen taleple, incelemeksizin ve gerekçe belirtmeksizin erişime engelliyor. Sonra da talep eden idarî birim “biz yanlış yapmışız, düzeltmek istiyoruz” deyince hâkimlik de “tamam, o zaman ben de yanlışlık yapmışımdır, düzelteyim bari” deyip adresi yeniden erişime açıyor. 

Yani “sen ne dersen o olur abi”nin kibar versiyonu.

Bu da gösteriyor ki insan hakları ve özgürlükler yönünden iktidarı ve bilhassa güvenlik bürokrasisini denetlemesi gereken yargı öyle yapmıyor. İktidar bürokrasisi karşısında “imza onay makamı” mantığı ile çalışıyor. 

Bu deyim size ne hatırlatıyor? Şubat’ı mı? Yirmisekizini mi? Hortlakları mı?

Sulh ceza hâkimini denetlemekle görevli müfettişler ve Hâkimler ve Savcılar Kurulu ile Adalet Bakanlığı yetkilileri ne iş yaparlar?

Şöyle bir açıklama beklemek hakkımız değil mi? 

Taze sıcak yargı reformlarııııım vaaaar! Simiiiitçiiii!