Sevmek inanmaktır. Sevmek paylaşmaktır. Sevmek vazgeçmektir. Sevmek fedakârlıktır. Sevmek anlamaktır. Sevmek acımaktır. Sevmek “rağmen”dir. Sevmek düzeltmektir. Sevmek incitmemektir. Sevmek adanmaktır. Sevmek sevindirmektir. Sevmek Cennete hazırlamak için çırpınmaktır. Sevmek gönül kapısını açık tutmaktır.

Sevmek züccaciye dükkânına giren fil gibi davranmak değildir. Sevmek Cennette bahçe, köşk kapışmak değildir. Sevmek koparmak, kesmek ve öldürmek değildir. (Buna olumsuz örnek; insanlar çiçekleri seviyorlar koparıyorlar, ağaçları seviyorlar kesiyorlar. Biri “seni seviyorum” diyecek diye ödüm kopuyor. Biçiminde sevmek olmamalıdır.) Sevmek bencillik “en önce ben, en önde ben, en çok ben, yalnız ben” değildir.

Peygamberimiz (asm) hadisinde, “Birbirinizi sevmedikçe, gerçek iman etmiş olmazsınız. İman etmedikçe Cennete giremezsiniz.” buyurmaktadır.

Biz Müslümanlar Allah’ın Cennetini paylaşır gibi kavga ediyoruz. Oruç tutuyoruz, ancak; orucu herhangi bir şeyi yiyip içmeme gibi uyguluyor, suçluyor, kırıyoruz. Böylelikle Allah’ın rahmetini beklerken, gazabını celbediyoruz.

Sorgulanmadan önce, kendimizi sorgulamanın zamanı gelmedi mi? Oruç tutmak, yalnız fizyolojik bir eylem midir? Yoksa!.. esas duygulara inilmesi değil midir? İnsanı insan yapan, duygularındaki derunilik ve onun hayata yansıtılmasıdır.

Biz ne zaman hakikî Müslümanlığı anlayacak ve onu içselleştireceğiz? O kadar çok şeyi hoyratça tüketiyoruz ki; tükenişimizin farkına bile varmıyoruz. 

İçinde yaşadığımız orucun hakkının farkına vararak mi tutuyoruz. Biz mi oruç tutuyoruz? Oruç mu bizi tutuyor? Sizce neden? Hangisi? 

Oruç, duygularımızı ne kadar tutabiliyor veya hareketlerimize yön verebiliyor. Hayat filmimizi çekelim, karşısında kurulup, vicdanı hakem tutarak izleyelim. Ondan sonra kendimizi eleştirelim. Yanlışları düzeltmek, eksikleri tamamlamak için harekete geçelim. Belki o zaman gerçek iman etmiş ve duâlarımız kabule karin olacaktır.

Bahçelerimizde çiçeklerin açtığı bu mevsimde, gönül bahçemizde de sevgi çiçeklerinin açması dileklerimle.