Düşünce hareketi ve çığır. Herşeyin, herkesin bir şahs-ı manevisi vardır.

Meselâ devlet bir şahs-ı mânevidir. Elle tutulur, gözle görülür bir nesne değildir. Devleti oluşturan mânevî özelliklerin bütününü ifade eder.

Cemaat bir şahs-ı mânevidir. Aynı gayeyi, düşünceyi, aynı meslek ve meşrebi paylaşanlar topluluğu demektir.

Şahs-ı mânevî ne kadar güçlü olursa, hizmet ve üretim de o nispette olur.

“Risale-i Nur şakirtlerinin bir şahs-ı mânevîsi var; şüphesiz o şahs-ı mânevî bu zamanın bir âlimidir.” 1 

Yani, Nur Talebeleri ne kadar okuyor, ne kadar ihlâs, uhuvvet, tesanüd, muhabbet, tefekkür, zikir, tesbih üretiyor, ne kadar hizmet ediyor? Bütün bu haslet ve özellikler ve üretilen maddî-manevî şeyler Risale-i Nur şakirtlerinin şahs-ı manevisidir.

Şahıs bir damladır; şahs-ı mânevî bir havuzdur. Yağmur damlaları birleşip havuz oluşturmalıdır. Zira zaman, cemaat zamanıdır, cemaatte olan kuvvet, fertte yoktur. 2 

Ferdin varlığını devam ettirmesi, kendini hiç sayıp, yani, damlanın havuza, göle girmesiyle beka bulur. Ayrı kalsa toprak sünger gibi emer veya buharlaşır!

“Zaman cemaat zamanıdır, şahıs zamanı değil. Şahıs ne kadar dâhi ve hattâ yüz dahi derecesinde olsa, bir cemaatin mümessili olmazsa, bir cemaatin şahs-ı mânevîsini temsil etmezse, muhalif bir cemaatin şahs-ı mânevîsine karşı mağlûptur.” 3 

Cemaat zamanı demek, yalnız ibadetlerde ve hizmetlerde değil, ilimde, fikirde, sanatta, üretimde, ticarette, hatta oyunlarda… Cemaat zamanı demek, ekip zamanı demektir. Şahs-ı mânevinin bir ferdi Risale-i Nur’daki ölçü, prensip ve stratejileri ne derece benimserse, meşveret ederse (ortak akıl, kollektif şuur, katılımcı) ise, üretimi, geliri, kazancı da ona göre olur.

Bediüzzaman, şahs-ı mânevinin, cemaatin, meşveretin gücünün, ferdin gücü ile asla kıyaslanamayacak çapta ve yüzlerce kat büyük olduğunu ifade eder:  

Fert dahi de olsa, cemaatin şahs-ı manevisine karşı sivrisinek kadar kalır. 4

Bugün, cemaate dahil olan gençler, namaz-niyaz, tefekkür ve ibadetindedir; korunuyor!

Bir cemaate dahil olmayan başıboş, avare, perişan olur ve kötü alışkanlıkların pençesine düşer.

Zira, bir araya gelmek, konuşmak, fikir, düşünce güzellikleri paylaşmak, dayanışmak, yardımlaşmak en büyük bir psiko-sosyal ihtiyaçtır.  

Dipnotlar:

1- Lem’alar, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 171. 2- İşaratü’l-İ’caz, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 162. 3- Mektubat, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 425. 4- Sünûhat, s. 52.