Âyet, “açık alâmet, işâret, nişâne” demektir. Kur’ân âyeti; Allah’ın varlığına delâlet eden şeylere ve peygamberlerin hak olduğunu ispat eden mu’cizelere de âyet denir. Kur’ân’da bu kelime; aynı temel anlamları ihtiva edecek şekilde mu’cize (Bakara Sûresi, 2/211; Mü’min Sûresi, 40/78), alâmet (Bakara Sûresi, 2/248), ibret (Nahl Sûresi, 16/11), acâib iş (Mü’minûn Sûresi, 23/50), delil (Rûm Sûresi, 30/20-25; İsrâ, 17/12) ve Kur’ân âyeti (Nahl Sûresi, 16/101) karşılığı olarak kullanılmıştır. 

Az bir dünya menfaati karşılığında Allah’ın âyetlerini satmaya gelince: Meselâ, Rabbimiz, meâlen, “Allah için kıyamda bulunup O’na kulluk edin.” (Bakara Sûresi, 2:238) diye namazı emrediyor. “Çok yoğunum, vaktim yok!” deyip namazı terk eden Allah’ın âyetlerini basit dünya işleriyle takas eder! “İhlâs, yapılan ibadetin yalnız emredildiği için yapılmasıdır. Eğer başka bir hikmet ve bir fayda ibadete illet (sebep) gösterilse o ibadet bâtıldır.” (İşaratü’l-İ’caz, s. 142) Yani, namazı spor, orucu perhiz ve zayıflamak için tutmak onları yok pahasına satmaktır! 

“Fâizi yasaklayan” âyete göre hareket etmeyen, onu nefsinin isteklerine karşı satmış olur! Sonsuz hayatı kazandıracak elmas, pırlanta olan Allah’ın âyetlerinin hakikatlerine masadak olmakla kelepir fiyatına satmış olur!  

Hürriyeti ekmek ile değiştirmek, istibdata, baskıya, cebri ve zorba idareye razı olmak, müstebitleri alkışlamak da Allah’ın âyetlerini, “menafi-i cüz’iyenin hatırı için” ucuza satmaktır! Zira, fıtratın, yaratılışın temel kanunu “Hürriyet, imânın bir hassasıdır/ özelliğidir.” (Hutbe-i Şâmiye, s. 67)   

“Dünya için din feda olunmaz. Gebermiş istibdadı muhafaza için, vaktiyle mesâil-i şeriat (şeriatın kaideleri) rüşvet” (Divan-ı Harb-i Örfî, internet, s. 63) vermek, darbeler anayasasını desteklemek, haksızlık, zulüm karşısında da susmak; zulüm, işkence, yolsuzluk, rüşvet, lüks hayat düşkünlüğü yüzünden dinin ve dindarlığın içinin boşaltılmasına sessiz kalmak da Allah’ın âyetlerini yok pahasına satmak değil midir?