Tepkini göster abi; tut kolundan baharı göster!
Adam dünya derdinde: Faturalar, giyim kuşam...
Tapularını yığmakla meşgul; aldırdığı yok kelebeklere!
Kır çiçeklerini ezip geçiyor; farkında değil hazinelerin!
Hazine deyince altın anlıyor; yenmez içilmez şeyler peşinde...
Abi bu adam Kuşlardan da fakir; bilmiyor âciz, fakir olduğunu!
Bilmiyor israflı, iktisatsız, nezafetsiz ve her yanının kir olduğunu.
Bilmiyor yaşamayı abi; bilmiyor su içmeyi, elma nasıl yenir’i!
Bir yudumda hallediyor suyu; su gibi ışıldamıyor gözleri!
Suyun serinliği var abi... bardağın avcunu okşaması...
Her şeyin bir adabı var abi; nefeslerin farkında olmak gibi...
Adap... edep abi; edep haddini bilmek... tanımak seni seveni.
İnsanlığını unutmamak abi... hatırlamak teşekkürün adresini.
Unutmuş adam yaşamayı; bağırıp çağırıyor durmadan.
Kelebekleri ürkütme abi; tüketme nefeslerini gel geç şeylere!
Ne bağırıyorsun; kimsin sen; dolunayı gördün mü bu gece?
Balkonuma geldiydi sahurda; el salladım, güldüm, ümitlendim.
Gümüş bir tepsiydi tepemde... gecede bir nokta... aysız yaşanmaz abi!
Uzat başını pencereden: “Ay Dede, evin nerede?” de çocuklar gibi...
Düşünmeden yaşanmaz; düşünmek, deşmek, kalplenmek insan işi...
Hayvanlar düşünmez abi; tercüme et papatyaların dilini.
Her şey ayna abi; O’nu gösteriyor her şey...
Sen de bir aynasın; üstünde nakış nakış isimler...
Düşünmek deyince yani; fani şeyler mi hani: “Aç ya da işe geç kalırsam...”
Tamam da... geç bunları abi; bu kaçıncı geç kalışın kendine!
O seni aç bırakmaz; karıncalarını, kuşlarını, seni düşünür O.
Rezzak-ı Kerim’i hatırla abi; çamurdan buğday çıkaranı...
Düşünmek dedin de aklıma geldi: Düşünmek “Esma Gözlüğü...” abi!
Yıllarca gel-git okullarda anlatılmayan... “İnsanlık Sözlüğü...” abi!
Sohbetler çok bet abi... bakışlar sert... korkular sarmış her yanı.
Ya da aşırı övgüler... -ki- bu ifrat-tefritte insan unutur kendini abi!
Esma deyip geçtim sanma; her şeye o gözlükle bakılır.
Esma her şeyin sözlüğü... derine onunla inilir; göğe onunla çıkılır.
Meselâ bir çiçeğe bakıyorsun; nasıl bakıyorsun abi?
Hastalığa, sağlığa; açlığa, tokluğa... nasıl bakıyorsun abi?
Ay ne güzel çiçekler, desenler, nakışlar, renkler, kokular... değil...
Sanatı görünce Sanatkâr’ı görmemek ne demek, nasıl şey abi!
Şaşırdın belki... bu ne diyor, diye de... kitapta okudum abi!
“Ne güzel yapılmış!” demek; doğru cümle buymuş abi!
Ne farkı var a canım, diyeceksin; bu her zamanki ay diyeceksin!
Çok farkı var ey azizan; hediyelerin kimden kime geldiğini bileceksin.
Bir kelebeğe selam ver bir gün bir arının vızıltısına kulak ver!
Nefesini tutarak renklerine bak; Fesübhanallah demektir insan olmak...
Fesübhanallah... bunu ancak Sen yaparsın, bunu böyle Sen boyarsın.
Bunu eksiksiz yapan Sen; gözlerime, gönlüme böyle hediyeler seren...
Daha başka başka mânâlar da var; o kelebek bil ki bir âyet-i Kudret...
Kur’ân’daki âyetler kainatı okuyor: Elif... Lâm... Mîm... Tâhâ... Yâsin...
“Oku!” dendi Aleyhissalatü Vesselâm’a; Kur’ân’ı, kâinatı harf harf okudu.
Hira’dan, o kutlu mağaradan gözümüzü, gönlümüzü Esma Esma dokudu.