“Koskoca sonbahar geldi gidiyor; bir haber değeri yok ha!” demiş Ali Hakkoymaz. “Sahi siz televizyonların ana haberlerinde ya da yavru haberlerinde Sonbahara dair bir haber gördünüz mü? Ben görmedim.” Şairimiz hayretine şöyle devam ediyor: “Dünyanın bu kadar boşluğa düşeceği aklımın köşesinden geçmezdi; o da oldu. Güya radyo televizyonculuk diye okullar da var.”

*

Günlerin gürültüsünde unuttuk mevsimleri.

Sonbahar, bana bak, diyor.

Meyveler bir hüzün gibi gülüyor.

Kim giriyor tefekkürün kanına!

Uzun emeller kör ediyor ölümü.

Ölüm ezbere biliyor herkesin adresini.

*

Kasım... 

Bir ürperti gibi yürüyor.

*

Bir sonbahar ki sorma!

Ölüm dağılmış her yere.

Toplama, diyorum yaprakları süpürgeciye.

Gözümüzün önünde savrulsun ölümler.

Zalimler de görsün ki ölüm var.

Ölüm var; bak, bakalım elinde, dilinde ne var?!

Sonlarını görsünler orda.

Mazlûmlar üzülmesin; aman ha!

Sevinir sonra zalimler.

Kısa, çok kısa bu dünya.

Kaldır başını; gökyüzüne bak!

Yıldızlar sahipsiz değil...

Kuşları kanatlandıran var.

Her damlayı, her gözyaşını, her şeyi gören var.

Yüzüne bir tebessüm kondur.

Nurlar’ın nurunu hatırla.

İçin bahar, için Cennet dolsun;

Üstelik bu sonbaharda.

*

Sakin bir sonbahar...

Hafiften bir yağmur...

Rüzgârlar yol yapmış içimde...

Bir sığınak arar gibiyim.

*

Sonbahar...

Sarı-kızıl bir kâinat...

Yapraklar ölmüş binlerce kanat...

Yorgun bir kuş gibi ruhum...

Ne zaman bahar olurum?!...

* 

Sonbahar yapraklarının döküldüğü yerde,

Sarı bir çiçek gülüyordu.

Aldırdığı yoktu telâşelere.

Çocuklar gibi masum...

Hayat gibi sade...

Yolcuydum; zor ayrıldım yanından.

Nasıl da göz göze gelmiştik; öyle!

Aşktan beterdik!

Bir ömür yakama takabilirdim.

Ah niye beraber poz vermedik!

Bilmem; görüşebilir miyiz bir daha;

Ne yapıyor acaba!

*

Ve artık üşüyoruz;

Ellerimizde sonbahar...

Gözlerine baksana;

Bir ölünün gözleri...

Verdiğim her nefes; 

Düşen kasım yaprağı...

Dünya denilen mekân; 

Kısa bir yol uğrağı...

*

Ne ki işte... 

Sonbahar da bitiyor.

Ne gençlik durur adresinde ne ihtiyarlık...

Dünya...

Adreslerin her ân değiştiği “Adres!”

*

Nedense dokunuyor sonbahar!

Okunuyor gözlerimizde hüzün.

Vedâlar böyle mi sessiz sedâsız?!

Niye ki öyle ayrılığı, ölümü pek düşünmeyiz.

*

Yaprakların sesinden belli;

Mevsimin ürperdiği...

*

Hastalıklı, ayrılıklı, ölümlü dünyada gözüm yok.

Olsun mu hâlâ!

Kaç bahar geçti annem öleli...

Gün ne zaman akşam oluyor!

Saçlarım ne zaman ağardı!

Komşumuz Hediye Teyze, Mehmet Amca gittiler.

Kasım yapraklarına baksana!

*

Zaman ah zaman!

Sulardan öte...

Kuşlardan beter akıyor.

Dağlar uçuyor gibi...

Bulutlar her dem göçüyor.

Dertleri örten zaman...

Geçiyor, uçuyor vay aman!