*
Acele etme; konuşabiliyor olmak bile... anlaşmaya çok yakınız demektir!!!
**
Lütfen! Üslûbun yoksa; yazma, konuşma!
*
Hakaret, konuşmak değildir meselâ. Hem insana çok uzak bir şey...
*
Medeniyet üslûptur, usüldür, nezaket ve nezafettir.
*
Yazdığımız yerleri, muhataplarımızın kulaklarını, kalplerini, akıllarını, kirletmeyelim.
*
Yazmak, konuşmak kelime ister; susmak için kelimeye gerek yok; bir talim, terbiyen yoksa; sus!
*
Diline hâkim değilsen; ortalığı alt üst ederek açığını kapatmaya çalışma!
*
Üslûp insanın aynasıdır.
*
Kelimeleri tartmadan geldiği gibi kapıp koyvermenin zararları dağları, denizleri aşar.
*
Üslûpsuzlar konuşur oldu. Her şeyin bir üslûbu var.
*
Benim bildiğim konuşmak; anlaşmak içindir.
*
Üslûbu, tonu, vurguyu, kurguyu ayarlayamıyorsan; sus, sus!..
*
İki yerde rahat konuşuyorum. Bir, âlimlerin içinde; yanlışımı nezaketle söylüyorlar; bir de cahillerin içinde; anlamıyorlar!
*
Biliyorum, demekle başlar; cehalet!
*
Gereğin konuşulmadığı yerlerde... konuşmanın gereği var mıdır? “Sükûtun altın hali” buralar olsa gerek!
*
Allah aşkına; iki lâfı -kulakları tırmalamayacak şekilde- yan yana getiremeyenleri şu ekranlara, mikrofonlara çıkarmayın. Zorla güzellik olmaz. Adının başında profesör yazıyor diye, çeke çeke milletin önüne getirip göstermelik sorular, göstermelik cevaplar yetsin artık. Dersini çalışmış çalışmamışları konuşturmak mecburiyeti mi var!
Körler sağırlar birbirini ağırlar fotoğrafı gözlerden kaçmıyor; bunu da bilmenizi isterim. Bayıyorsunuz bayım!
*
Konuşuyoruz; anlaşamıyoruz; susalım da birbirimizi duyalım!
*
Okumak, yazmak, konuşmak dersi verebilir mi okullar; nerdeee; onlar bu işi bilse; kafı bu kadar uzatmazdık belki!
*
Bilseydim yazmayı; yazmazdım!
*
Kelimeniz azsa; kelime biriktirin! Yani okuyabildiğiniz kadar okuyun!
*
Yazarı anlamıyoruz diye; yazarın kelimelerini alâkası olan olmayan kelimelerle takas etmeyin! Buna gerek de yok; hakkınız da... Kendin kitap yaz; bir diyeceğin varsa! Başkasının kitabını böyle kurcalayıp durma! Yunus Emre’nin kelimelerini yerinden oynatırsan; şair “ölmemişken” ölür işte!
*
Zaman; kelime çağı...
Kimine şifa...
Kimine ağı...
*
İsterseniz ülkenin yollarını altın kaplayın. Fikir adamlarınız ekmek peşindeyse... eğitiminiz dünyanın sonlarında... okuma seksen altıncı sıradaysa... Yahya Kemal’in şiirleri bile birkaç bin rakamındaysa... ve yazmak cesaret işiyse... adım başı elli katlı betonlar; sadece rüzgârını keser şehrin, silüetini bozar, şehri havasız, insanları dermansız bırakır.
*
Yazmak; aramaktır.
Konuşmak, bakmak, hattâ susmak...
Düşünmek; aramaktır.
Yola çıkmak; aramak..