Haşyetin sevgiye, sevginin heyecana, heyecanın huşûya, huşûnun Cennete dönüştüğü kudsî mekân..

Televizyon Kâbe’yi gösteriyor canlı yayında... Ama ben buradayım, ruhum ve kalbim orada. O ise tam karşımda. Arada bir cam var sanki. Camı kaldırsam, kaldırabilsem başbaşayız onunla. Ah o cam olmasaydı keşke. İçine giriversem alır mı beni? Alsa, Alabilse, Ahhh!

Canlı dedim, ama aslında Kâbe canlı da, ben cansızım. Hani ruhum var da canım çekilmiş gibi... Nasıl mı? Yaşayanlar bilir bu duyguyu, çok iyi bilir. Sâkin bir okuyuşla Kârî Kur’ân okuyor. Ne kadar huzur verici bir tilâvet... İçine ılık ılık dolan âyet-i kerimelerin âhengiyle Kâbe’yi tavaf edenlerin âheste âheste yürüyüşlerinin âhengi birbirini tamamlıyor. O nasipli mü’minler telbiye eşliğinde tavaf ederlerken ben de, Cenâb-ı Allah’ın ulvî kelâmını duya duya O’nun Beyti’nin etrafında dönenlerin arasına karışıp o İlâhî buluşmayı temâşâ ettim burada ruhumun penceresinden. Gözlerim dolu, kalbim bir serçe kalbi gibi titrek...

Kâbe’nin etrafında tavaf eden insanlar. Ne kadar sekîne ve huzur dolu görünüyorlar ağır ağır yürürlerken. Kıskanasım geldi onları. Ama mekânlar farklı olsa da mesafeler mani mi bulunmak istediğin yerde bulunmaya? Değil elbet... Ben de bedenimle buradayken kalbimle oraya intikal edip Kâbe’yi tavaf ettim o insanlarla beraber.. Bütün hüzünlerimin gözlerimden akıttığı yaşlarla tayy-i mekân eyledim ruhum ve yüreğimle... Ruhum cevelan etti o en mukaddes mekânda. Ama sadece kendi ruhum mu ki orada olan?

Kimbilir kaç yüreği yaralı insan aşıp aşıp gitmiştir o kederlerin bittiği saadet yurduna... Kimbilir kaç insanın gözyaşları sel olmuştur gidemediği o en gidilesi yere yol bulan..

Şu acımasız dünyada bir insanın olabileceği en güzel yer... En doğru yer, en kutlu yer, en mutlu yer, en huzurlu yer, en şefkatli yer... Dahası yok, ötesi yok...

Dünya, ama dünyalar ötesi. Âlem, ama âlemler ötesi. Arşa uzanıyor nurdan bir merdivenle...

Ve o şanslı mü’minler, Kâbe’nin etrafında tavaf eden bahtiyarlar belki bedenleriyle Kâbe’nin etrafında dönüyorlar, ama ruhlarıyla o nurdan merdiveni tırmanıyorlar, Cennet rayihaları içinde...

Melekler etraflarında kanat kanat.

Duâ duâ seyahat...

Gözlerim dolu, yüreğim deniz gibi kabarık, Kâbe’yi izliyorum... 

Ne kadar da güzelsin ahh Kâbe’m... O asil görüntüne yansıyan Cenâb-ı Allah’ın sevgi ve rahmet tecellilerine meftun yüreğim. Gözyaşlarım sana yol oldu, yüreğim sana geliyor buğulu yelkenler içinde. Hissediyor musun? 

Hasretinle yanan şu serçe kalbime bir dokunuversen de sükûnete kavuşsa... Huzur içse yudum yudum  şu yanık bağrım. Rabbimin nuruyla ısınsa, üşüyen şu mahzun, kimsesiz yüreğim. Ahh Kâbe’m...Dünyanın merkezindesin, kalbimin de merkezindesin...Tavaf ediyorum orada senin etrafında gözlerim yaşlı. Ama ahhh... Keşke... Niye böyle? Hayali cihan değer, ama ahhh... Ne olurdu hakikat olaydı. Olamaz mıydı? Olurdu tabiî ki de, kim bilir belki de vakt-i merhunu gelmemiştir, ne deyim?

Ahh Kâbe’m şu garip kalbimi alıp götürsem senin o kutlu diyarına. Senin duvarlarına yüzümü sürsem.. Duvarlarında Efendimiz’in (asm)  gül kokusunu arasam,  Senin tertemiz güzelliğine sığınsam şu dünyanın yok olası çirkinliğinden...

Allah’ım! 

Ne olur o kutlu yuvama kavuştur beni de. Yurtsuz, yuvasız kaldım burada.

Allah’ım!.

Gel de geleyim,

Gül de güleyim,

Sana çok hasretim,

Öl de öleyim...