Hani çok güzel bir rüya görürsün de uyandığında o tatlı rüyanın etkisiyle, yüreğin mutlulukla kıpırdar ya için için...

Ruhun o cevelan ettiğin yemyeşil kırlarda, vadilerdedir hâlâ. Ve hep orada kalmak ister. Kuşlar gibi hürce kanatlarını göklere açmak ister.

Sonra uyanırsın, ama o mutluluğun verdiği ümitle ruhun yeniden güç kazanmıştır, gam ve kederlerle zayıf düşmüş bedeninde.

Şairin dediği gibi:

İçim yine sevinçlerle dolup yanıyor, 

Ruhum sanki deniz olmuş dalgalanıyor, 

Uzak uzak ülkelerden döndüm seferden, 

Yaralarım ağır, fakat mestim zaferden. 

Bedenin belki acı içindedir, ama ruhun saadetlerdedir. Buram buram Cennet kokan yerlerdedir.

Nereye, nasıl gitmiştir bilemezsin, anlayamazsın, ama hissedersin; ulaşılmaza ulaşan mesafelerdedir.

Ruhun o huzurun verdiği itmi’nanla mânevî bir heyecanın ve lâhutî bir saadetin hazzını duyar.

İşte tam orasıdır aradığın yer. Zamandan ve mekândan öte. Ruhunla başbaşasındır. Hatta sadece ruhsundur artık.

Bedenini buralarda bırakmışsındır. Bedeninle beraber seni cenderelere sokan, canını dikenli pıtıraklar gibi kanatıp acıtan her şeyi de...

O gittiğin diyar öyle bir yerdir ki, yürüyerek gidilmez oraya. Arabayla, trenle ya da herhangi bir vasıtayla da gidilmez. Oraya seni götüren gözyaşlarındır.

Seller gibi akan, nehirler gibi coşan gözyaşların... Kalbini kayık yapar, duygularını kürek; ruhunu götürürsün ruhunun kendi semasına...

Ve hiç inmek istemezsin o sükûnete erdiğin nurlu semadan, bu dünyanın kulakları sağır eden gürültüsüne, bitmez tükenmez kederlerin kalbini şerha şerha yardığı, taşlı topraklı kara yüzüne...

Kapatırsın gözlerini. Başın eğik, gözlerin nemli, kalbin titreyen bir mum gibi erimiş. Kalırsın öylece. Kalmak istersin dakikalarca, saatlerce, hatta günlerce; zamanın zamansızlığında ruhunun yudum yudum huzur soluduğu o yerde...

Vardır değil mi böyle bir sığınma yeri hepimizin.

Kimimiz için evimizin sessiz, sakin bir köşesi. Kendini dinleyip kendinle dost olduğu.

Kimimiz için bizi bambaşka bir dünyanın aydınlık ufkuna götüren, kitapların ruha merdiven olmuş satırları. İnsanı kendine götüren, kendini bulduran gizemli seyahat.

Kimimiz için belki bir resim fırçası, bir müzik notası, bir ebrunun rengârenk deseni, bir tezhibin en zarif altın dokunuşu.

Kimimiz için dağların, ormanların yemyeşil bağrında cıvıl cıvıl kuşların, rengârenk mis kokulu çiçeklerin, zarif kanatlarıyla oradan oraya uçuşan kelebeklerin, şırıl şırıl akan derelerin arasındaki mest edici güzellik.

Kimimiz için denizlerin uçsuz bucaksız maviliğindeki, yorgun ruhunu sonsuzluğun derinliklerine götüren eşsiz dinginlik.

Masmavi denizlerde yelken açarken uçsuz bucaksız gökyüzünde tayeran eder insan.

Kimimiz için ruhları teskin eden ulvî mekânda, Cenab-ı Allah’ın huzurunda O’nun rahmetiyle şifa bulduğumuz, pencerelerinden yansıyan loş ışık hüzmeleri arasında meleklerin üstümüze kanat gerdiği camiler... Her lâhzası ömre bedel dakikalar.

Daha nice huzur sığınakları vardır hepimizin.

Ruhlarımızın sükûnete erdiği ve dertleri boşaltıp sekinenin saadetiyle döndüğümüz limanlar.

Belki de bütün bunların hepsi..

Ve daha fazlası.

Benim için ise..

Mor zambaklı diyar,

Huzurun diğer adı,

Sükûnetim,

Saadetim,

Hasretim,

Visâlimin kapısı...

Mezarlık.. Köyümün mezarlığı.

Dünya hüznünün nihayeti, ahiret saadetinin başlangıcı.

En güzel yer.

Mor zambakların diyarı...

Memleketim..