Yalnız sıralamada hukuk-u hizmet başta geldiğinden hizmeti en birinci vazifeleri görmeleri gerekir. Zira Risale -i Nur’a intisap eden zatın vazifelerinden biri de Nurlar’ın intişarına yardım etmektir. Üstad’ımızdan aldığımız, “Memuriyet reislik değil hizmetkârlıktır.”, “İnsanların en hayırlısı insanlara en faydalı olanıdır. “, “Bu asırda eğitim anne babadan alınmış öğretmenlere verilmiş.”, “Rüşvettir diye eskiden memuriyete izin vermezdim. Fakat şimdi oraya Risale -i Nur girmiş, onun için izin veriyorum. Yalnız oraya hizmet için gireceksin.” derslerinden ilham alıp himmet ve gayreti tevfik-i İlâhiden talep edip her gün zahiren mektep, hakikatte Medrese-i Nuriyelere gitmeye talip olduk. Nur’a muhtaç olan gönüllere ders-i imânî vermek kalblerine imânî tohumları atmaya gönül verdik elhamdülillah. Zira “Bir çocuk küçüklüğünde kuvvetli bir ders-i imânî alamazsa, sonra pek zor ve müşkil bir tarzda İslâmiyet ve imânın erkânlarını ruhuna alabilirdi.“ 

Zaman ahirzaman, çare ise Bediüzzaman olabilirdi. Sınıfımız bir küçük Medrese-i Nuriye, bir mekteb-i irfan olmalı ki; bu hizmet yerine gelmeliydi. Memuriyet çingenelikten, aceze ve seelelikten çıkıp Nur’un hadimliğine dönüşmeliydi. Şevk matiyyesine binip Medrese-i Nuriye meydanına atıldık. Müfredatı işlediğimiz anda dersten sıkılan talebelerin, Nur’dan bir hakikat paylaştığımızda gözlerinin parlayarak dinlemelerini müşahede ettik. Ve anladık ki bu Nur’un kerametidir. İlk dersimizde bu dersimizin ahiret imtihanı için hazırlık olduğunu ve imânımızı kuvvetlendireceğimizi, amacımızın kabre imânla girmek olduğunu vurguladık. 

Derslerde sordukları sorulara sadece asrın idrakine uygun Risale-i Nurlar’la cevap verilebileceğini anladık. “Allah hem seni, hem beni aynı anda nasıl duyuyor.” sualine güneş misaliyle; “Leyle-i Mi’raç’da Peygamberimiz (asm) O’nun yanına nasıl çıkmış, uzak değil mi?” sualine Kumandan-ı Azam ve nefer misaliyle; “Madem kader yazmış bizim suçumuz ne?” sualine baba ve çocuk temsili ile drama yaptırarak cevap bulmaya çalıştık. Akabinde olayı hakikate çevirince çocukların “haaaaaaa…“ seslerini işitmemdeki mutluluk derse “Bismillah her hayrın başıdır.” Bismillahirrahmanirrahim ile başlamanın verdiği huzur. Tahtaya bir şey çizeceğim dediğimde kendi aralarında “kesin çekirdek, kesin ağaçtır” diye söylemelerindeki sevinç. 

Defterine yazdığı soruyu ”Tablacılara fiyat veriyoruz, asıl mal sahibi ne istiyor?“ okuması ve duyunca geçirdiğim şok. Anladım ki Nurlar’a ihtiyaç bitmemiş. Nur’a susamış gönüllere hakikatleri duyurmak vazifemizmiş. Bu vazifeler dar dairedeki vazifemizi müdîr-i dâhili olmamıza mani teşkil etmez, beraber de yürütülebilirmiş. Hatta Nurlar’a çalışmamak meşakkati yorgunluğu arttırırmış. Nurlar’la meşguliyet işlerde de ferahlığa ve kolaylığa sebepmiş. Vazife bizden, muvaffakiyet Rabbimizden inşaallah. Şahs-ı mânevinin duâlarına talibiz. Rabbim bizleri Risale-i Nur kisvesinde hakaik-i imâniye ve esrar-ı Kur’âniye ile kemal-i ferah ve sevinçle meşgul eylesin. Bizleri Nurlara bağışlasın ve muvaffak eylesin. Âmîn!