Böyle bir zamanda en büyük bir ihsan, bir görev muhtaçların imanlarını kurtarmak için çalışmak ve kendimizi de güzel ahlâkla terbiye etmektir. Hakikî insan yalnız kendisi için yaşamaz. 

Hem kendi imanının kuvvetlenmesi için, hem de başkalarının imanlarını kuvvetlendirmek onun ideal olmalıdır. Kesinlikle benlik ve gurura kapılmadan İslâma ve Kur’ân’a hizmet etmek gayesiyle çalışması bir Mü’minin en birinci görevidir. İnsan kendisini daima başkalarından üstün görmemelidir. Bu bağlamda Üstad Bediüzzaman, “Sakın, benlik ve gurura medar şeylerden çekin. Tevazu, mahviyet ve terk-i enaniyet, bu zamanda ehl-i hakikate lâzım ve elzemdir. Çünkü bu asırda en büyük tehlike benlikten ve hodfüruşluktan ileri geldiğinden, ehl-i hak ve hakikat, mahviyetkârâne daima kusurunu gör- mek ve nefsini itham etmek gerektir. Sizin gibilerin ağır şerâit içinde kahramancasına imanını ve ubudiyetini muhafaza etmesi, büyük bir makamdır” diyerek biz aciz insanları uyarmaktadır. 

Bir insanın en büyük vazifesi, imanla kabre girebilmektir. Günümüzde enaniyet ve benlik had safhaya ulaşmıştır. Bu sebeple imana ve Kur’ân’a hizmet dâvâsı güdenlerin, enaniyeti ve benliği bırakması elzemdir. Nefs-i emmaremiz izleri aldatmamalı. Kendini kusurlu gören insanlar, sürekli kendilerini kontrol altında tutarlar, başkalarının kusurlarıyla uğraşma fırsatı dahi bulamazlar.