Açlık hakikat noktasından bakıldığında günümüzün en az 23 saatlik dilimini oluşturması gereken hâlin adıdır. Sünnete göre iki öğün tüketen herhangi bir Müslüman en fazla beslenmeye 30-60 dakikasını ayırması gerekir. Bunun anlamı kalan vakitlerde mideye herhangi bir gıda göndererek meşgul etmemek demektir. “Bütün dikkatler beslenmeye yönelmediği sürece, her çeşit tedavi yöntemi ve terapiler başarısız kalacaktır.”1 ifadesi temel bir kaide olarak karşımıza çıkar.

Nereden başladığımız önemli. Ne yiyelim ne içelim derdine düşmeden önce yapmamız gerekenler var. Gün içinde iki öğünden fazla yemeyelim ve en az 23 saat açlık çekerek az tüketim mantığını hayatımızın prensibi yapmamız icap ediyor.

Nefse hoş gelmediğinin ve diyetisyenlerin “az ve sık yiyin!” tavsiyelerine zıt olduğunun farkındayız. Dünya ve ahiret imtihanlarını kazanabilmek için açlığın ne büyük bir nimet olduğunu anlamaya ve yaşamaya mecburuz. Kur’ân-ı Kerîm gıdalara nasıl atıfta bulunuyor?

Kur’ân-ı Hâkim Maide (sofra), En’am (nimetler) gibi sûre isimlerinin dışında pek çok meyve, sebze, tahıl, süt ve et gibi onlarca gıda hakkında âyetlerde bahsederek şükre dâvet eder. Biz bu âyet ve sûreleri tam manasıyla anlayabilmek ve yaşayabilmek için belli bir süre mezkûr nimetlerin yokluğunu hissetmeliyiz. “Her şey zıddıyla bilinir” 2 kaidesi son derece manidardır. Açlık olmadan tokluğun, şükrün, lezzetin, sağlığın, bereketin, sünnetin, fıtratın kıymeti anlaşılması mümkün değildir.

Dipnotlar:

1- Prof. Dr. Arnold Ehret, Şifalı Besinler ve Mukussuz Şifa Diyeti, s. 139.