Çocukluğumda gördüğüm bütün çınarları sildin aklımdan evvel... 

Bilirdim ben çınarın asilliğini, dirayetini...

Ama şefkatini hiç görmemiş, hissetmemiştim çınarların... Meselâ bir anne kucağının sıcaklığını da, ama sen başkaydın... Barla’daki küçük kulübenin, dersaneciğin önündeki ulu çınar, sen başkaydın...

Tespihler kokan hallerin, Nur saçan yaprakların... Ve Risale-i Nur’da onlarca yerde Nurlu bahislerin seni âlemimde öyle Nurlu gösterdi ki sendeki Nuru, sırr-ı  şefkati, ayrı bir sevdim... Seni bir ayrı sevdim ulu çınar... Tabi senin ağaç oluşuna değil benim hayranlığım... Senin kul oluşuna benim aşkım... Üstad’la yanyana aynı safta oluşuna... En zor günlerde Üstad’la dost oluşuna...

Kimsenin selâm bile veremediği günlerde, sendin Bediüzzaman’la hasbihal eden ve sendin o dâvâ adamının yükünü bir nebze hafifleştiren... Sana ondan hayranım, sana ondan dost bildim kendimi... Ve senin dostluğunla dost oldum, şimdi bütün çınarlara... Öyle değil mi? Bir göz hatırı için çok gözler sevilir... Bir dost hatırı için de çok hatırlar... 

Barla’da mübarek şecere...

Çınar ağacı...

Bütün çınarlara kardeşsin... Öyle ya... Nasıl mü’minler kardeşse ve bütün çınarlar da senin kardeşin... 

Elhamdülillah... 

Gördüğüm bütün çınarlarla hatırlıyorum seni...

Gördüğüm bütün çınarlarla sana selâm ediyorum... Ve sen aklıma her geldiğinde senin ve Üstadımın halleri... İşte o bâki hatıralarla nurlandırıyorum âlemimi... 

Barla...

Üstad Bediüzzaman...

Risale-i Nur’ların yazıldığı güzide mekânlar ve sen ulu çınar... Nurlarla yad ediyorum sizi...

Bütün çınarlar kardeştir, bütün mü’minler gibi...