Açken olacaktı biliyorum. 'Açken sen sen değilsin' denir. Kısmen doğru da insan açken bazı fonksiyonlar zayıflıyor dikkat vs. halsizlik oluyor. Ben de açken bunları yaşıyorum. Açken bir çoğumuz böyleyiz.

Ama olaya bir de burdan bakalım. Ben de 'tokken sen sen değilsin' diyeceğim.

Zira karnın doluyken de bir ağırlık basar insanı. Sadece açken olmaz yani bu. Ve yine tokken ve hep tok olmaya çalışırken hayatın geri kalan işlerini goremeyebiliyoruz. Hayatı mideden ibaret görebiliriz. Ya da sadece mide doymamış gerektiğini düşünüruz. Tefekkür etmek gibi şeyleri bir kenara itebiliriz mesela.  Bu da bizi biz yapan tefekkür mesleğimize zarar verebilir.

Onun için ben tokken de senin sen kalamayabilecegini söylüyorum. 

Şimdi ramazandayız ve oruç tuttuğumuz için bir süre açız. Ama bu açlıkla sen kalabiliyoruz. Hatta tefekkür ufkumuzun açılması, şefkat ve merhamet duygularımız pekişmesi sayesinde gerçekten bir 'sen' oluyoruz.

Yani açken sen sensin aslında.

Oruçlu açlık ile sen daha fazla sen oluyorsun.

Biraz da tokken uzaklaşıyorsun kendinden sen.

Bu açlık başka bir açlık. Seni sen yapan değerleri ruhunda işliyor. Oruçken sen sensin!

Hayırlı Ramazanlar...